انگبین عنقریبا تمام

یک شیشه عسل را تصور کنید که دارد تمام می شود . کارش از قاشق گذشته و ناچارید با انگشت ٬عسل های چسبیده به دیواره شیشه را بیرون بیاورید و نوش جان بفرمایید . 

با اینکه طعمش شیرین است و لذتبخش اما تمام شدن عنقریبش حال آدم را می گیرد .  

روزهای آخر شهریور برای بچه مدرسه ای ها دقیقا همین حس و حال را دارد 

از ته مانده های سه ماه تعطیلی شان لذت می برند اما فکر اینکه ۹ماه باید هر روز از خواب بیدار شوی و درس و مشق و ... آزاردهنده است . لااقل من وقتی که بچه بودم اینطوری بودم .   

هرچند خرید کیف و کفش و دفتر و کتاب و لوازم التحریر شور و ذوق مدرسه رفتن می داد اما به قول قدیمی ها  انقدر توی این سه ماه پشتمان باد خورده بود که تا به مدرسه ای بودن عادت کنیم چند هفته ای طول می کشید .   

شروع مدرسه ها انقدر خاطره انگیز هست که بشود برایش یک پست خاطره بازی نوشت . پس بهتر است سوژه های آن پست را اینجا سوخت نکنم . 

امروز صبح که بیدار شدم و گلاب به رویتان از دست به آب برگشتم یکهو لرز عجیبی توی تنم پیچید . این از مزایای مملکت چهار فصل ماست که با تغییر فصل می شود به وضوح تغییرات دمایی را دید و حس کرد .یعنی دمای چند روز بعد از مهر با دمای چند روز آخر شهریور زمین تا آسمان فرق دارد . تصمیم گرفتم که از امشب یا لباس مناسب تری بپوشم و یا اینکه پنجره را باز نگذارم . 

هوا هنوز کاملا روشن نشده بود . بر خلاف روزهای گذشته که موقع بیرون آمدن از پارکینگ آفتاب می خورد توی چشمم امروز تا نیمه های راه هنوز خورشید بیرون نیامده بود . و من چقدر دلم برای این صبح های سرد و تاریک تنگ شده بود و چقدر این تابستان گرم و لعنتی را لحظه شماری کردم برای صبح هایی که باد سرد می آید و آسمان ابریست . 

یکی دوشب دیگر ساعت رسمی کشور دوباره تغییر می کند و صبح ها عملا تاریک می شود . باید با عادت دیدن خورشید خانم تا ساعت ۸ و ۹ شب خداحافظی کنیم و شبهای طولانی از ۵ و ۶ عصر شروع می شوند . 

و این تغییر حال و احوال چقدر غریب است . با بزرگ شدن آدم ها حتی علائقشان هم تغییر می کند و عوض می شوند . عجیب است که فصل دوست داشتنی کودکیم نه تنها دیگر آن حس خوب و قشنگ را ندارد بلکه عذاب آور و آزار دهنده هم است . 

دوباره ویار کرده ام انگار ... از آن ویارهای سر صبح 

دلم یک ظهر پنجشنبه اواخر بهمن ماه می خواهد که خورشیدش پشت ابر قایم شده و روزش تاریک و سرد است . از آنروزهایی که انقدر سرد هستند که برفهای دیشبش آب نمی شود . دلم یک ظهر پنجشنبه زمستانی می خواهد که وقتی از شرکت بر می گردم بروم دم خانه خواهرم و زنگ خانه شان را بزنم و کیامهر چکمه هایش را پایش کند و توی حیاط انقدر برف بازی کنیم که لپهایش مثل انار قرمز شوند . بعد بروم و دستهایم را زیر آب داغ بشورم تا گز گز کند از درد 

بعد هم با مهربان بنشینیم پای ماهواره و انار دون کرده با نمک فراوان بخوریم و تخته بازی کنیم . 

و موقع خواب وقتی می روم آخرین سیگارم را بکشم 

ببینم آسمان کهربایی رنگ شده و دارد برف ریز و تند می آید  

و بعد دستم را بگیرم سمت آسمان و مثل بچگی هایم دعا کنم که  

خدا کنه فردا مدرسه ها تعطیل باشه .... 

+ این ویارها کم کم دارند جدی می شوند . 

 یادم باشد عصری بروم داروخانه یک baby check بخرم . 

 ++ شاید خنده دار به نظر برسد اما شاید یکی از دلایلی که من تابستان را دوست ندارم این باشد که احساس می کنم آدمها وقتی سردشان می شود مهربان ترند ....