آی لاو یو باجناق !

از بس که این مرد بد خلق بود و عصبانی بر خلاف سایر مغازه دارها ٬ هیچکدام از بچه ها جرات نداشتند با او خوش و بش کنند و سر به سرش بگذارند . 

قوی هیکل بود و موهای پرپشتی داشت . گره ابروهایش هیچ وقت باز نمی شد . با اخم طوری زل می زد توی چشمهایت که خیلی وقتها از گرفتن باقی پولت پشیمان می شدی ولی همینکه تا دم در می رفتی با آن صدای نخراشیده و خش دارش بلند داد می زد :پسسسر !

همین و بس . نه توضیحی و نه تفسیری ... و وقتی با ترس بر می گشتی می دیدی در حالیکه با اخم رویش را کرده سمت تلوزیون اسکناسی به طرفت دراز می کند که باید بگیری . 

تلوزیون مغازه اش مدام روشن بود .از همان شش صبح که کرکره مغازه را می داد بالا تا ده - یازده شب که مغازه را می بست بلا انقطاع چشمش توی تلوزیون بود . گاهی اوقات وقتی برنامه مورد علاقه اش را نگاه می کرد و همزمان مشتری هم می آمد بی توجه به مشتری با همان اخم همیشگی تلوزیون را نگاه می کرد و مشتری ها هم معمولا انقدر صبر می کردند تا چشم از صفحه تلوزیون بردارد و با بی میلی تمام  بگوید : چی می خوای ؟ 

قدیمی های محل به اخلاق و رفتار حاج علی عادت کرده بودند و جدیدی ها هم ناچار بودند عادت بکنند چرا که تا نزدیک ترین بقالی کلی راه بود و باید کل خیابان را که یکطرفه هم بود پیاده گز می کردند تا برسند سر چهار راه و از سوپر مارکت خرید می کردند که البته به علت  قدیمی بودن بقالی حاج علی و اخلاق و رفتارش اکثرا همین کار را می کردند اما برای خرید های کوچک و جزئی کسی این همه راه را نمی رفت و به ناچار همه اهل محل ،مشتری حاج علی بودند ... 

ما هم مثل همه دانشجوها معولا خریدهایمان خرده بود و هر وقت چیزی لازم داشتیم می خریدیم و البته خیلی چیزها هم لازم داشتیم و نمی خریدیم . 

خرید ما از حاج علی خلاصه می شد توی چند قلم جنس 

سیگار و تخم مرغ و نون بسته ای و رب و روغن ونوشابه و گاهی هم که می خواستیم جشن راه بیندازیم تن ماهی یا سوسیس می خریدیم .

البته همیشه وقتی گوش تلخی های حاج علی را می دیدیم قرار می گذاشتیم که از ماه بعد برویم مایحتاجمان را یکجا و از سوپری نزدیک چهار راه بخریم اما هیچ وقت کارمان به خرید کلی نمی کشید و ما سه نفر مشتری دائم حاج علی بودیم . 

نوید که اکثر اوقات آشپزی می کرد و یکجورهایی مامان خانه ما بود . برای همین من و علی برای خرید می رفتیم  بیرون ... 

علی که بچه تبریز بود و ته لهجه شیرین آذری داشت و به قول معروف آدمی قاطی بود و زود آمپر می چسباند یکی دوبار شدیدا با حاج علی که از قضا همزبانش هم بود بحثش شد . دقیق یادم نیست سر چه موضوعی بود ولی یک ربطی به تخم مرغ داشت . انگار تخم مرغ ها ترک بر داشته بودند و علی می خواسته پسش بدهد ولی حاج علی قبول نکرده بوده ...  

یک همچین ماجرایی بود . 

یکبار هم وسط های تابستان بود که داشتیم با علی از دانشگاه بر می گشتیم و دم مغازه حاج علی یک جعبه شیشه نوشابه کانادا دیدیم و علی گیر داد که هوس نوشابه کرده و رفتیم توی مغازه و حاج علی با اخم برایمان نوشابه باز کرد و علی هم که خیلی تشنه اش بود اولین نوشابه را یک نفس خورد و دومی را هم تمام کرد و با وجود عصبانیت حاج علی که فکر می کرد علی دارد اذیتش می کند سومین نوشابه را هم خرید و تا نصفه خورد و دیگر کم آورد و باقی شیشه را خالی کرد توی سطل قرمز رنگی که جلویش بود .که یکهو دیدیم حاج علی فریاد بلندی کشید و متوجه شدیم علی آقا شیشه نوشابه اش را توی سطل برنج خالی کرده است نه سطل آشغال . حاج علی  از پشت دخل به سمت علی دوید و چند تا فحش ترکی به او داد و علی نمی دانم چه به فکرش خطور کرده بود که مثلا برای درست کردن کار٬ آمد خالی ببندد و با لبخند به حاج علی پنجره یکی از خانه های روبرو را نشان داد و گفت : شما در برابر دوربین مخفی هستید ...  

حاج علی این را که شنید دیگر از کوره در رفت و یک کشیده زد زیر گوش علی و علی هم با او دست به یقه شد و من و چند تا از مشتری ها جدایشان کردیم و با ریش سفیدی یکی از بزرگترها و چند تا از این جملات دلخوش کننده که شما همشهری هستید و اسمتون اسم امام مسلمینه و زشته و حرمت بزرگتر واجبه و اینها ماجرا به خیر و خوشی تمام شد . همان شد که علی دیگر پایش را توی مغازه حاج علی نگذاشت و تمام خریدها افتاد گردن من و در تمام سالهای دانشجویی دعوای علی و حاج علی شده بود نقل محفل ما و همیشه به شوخی می گفتیم که بالاخره یکروز حاج علی زهرش را به علی می ریزد و انتقامش را خواهد گرفت .  

من و علی و نوید سه سال همخانه بودیم . سال آخر علی یک آشنایی توی دانشگاه پیدا کرد و انتقالی گرفت تبریز و  بعدها فقط یکبار دیگر برگشت برای تسویه حساب  

هرچند که کمابیش با هم ارتباط تلفنی داشتیم اما دیگر همدیگر را ندیدیم و بی خبر بودیم تا دو سال پیش که زنگ زد و گفت که دارد ازدواج می کند و دعوتم کرد که برویم تبریز و شماره نوید را هم از من گرفت تا دعوتش کند . 

بعد هم با همان لهجه شیرین آذری گفت : می بینی دنیا چقدر کوچیکه ؟ میدونی تو مراسم عقدکنانم کیو دیدم ؟ و من البته انتظار شنیدن هر اسمی را داشتم جز حاج علی  

راستش را بخواهید اصلا یادم رفته بود این اسم و داستان و ماجرا را 

علی با خنده می گفت : یادتونه چقدر من و حاج علی رو مسخره می کردید ؟ حالا زن حاج علی شده خواهر زن من ... یعنی من و حاج علی با هم باجناقیم . 

چقدر آنروز پشت تلفن خندیدیم و ماجرا را برای هر کدام از بچه ها هم که گفتم آنها هم روده بر شدند از خنده . چقدر دلم می خواست می رفتم عروسی علی اما گرفتار بودم و نشد .  

اما حاضرم پول خوبی برای دیدن عکسی که حاج علی و علی با کت و شلوار عروسی کنار هم ایستاده اند و به هم لبخند می زنند بپردازم .  

+ این ماجرا واقعی نبود ...