قسمت دوم : سیاوش شدن درد دارد عزیز !

خانوم شریعتی معلم کلاس اول ما و مادر یکی از صمیمی ترین دوستانم و علاوه بر آن همسایه ما بود . با وجود اینکه سر کلاس بسیار جدی و قاطع بود اما بیرون از کلاس و مدرسه و بخصوص با ما که مثل پسرهایش بودیم مثل یک دوست رفتار می کرد و شوخی داشت و بازی می کرد . 

یکی از بهترین خاطرات ما چهارشنبه سوری هایی بود که توی حیاط خانه خانوم شریعتی داشتیم از چند روز قبل کلی چوب و هیزم و هیمه جمع می کردیم و می بردیم توی حیاط بزرگ خانه خانوم شریعتی و کلیه لوازم آتش بازی را فراهم می کردیم تا شب موعود ... 

خانوم شریعتی بر خلاف سایر بزرگترها نه تنها ما را امر و نهی نمی کرد بلکه  از شیطنت های کودکانه ما حمایت نیز می نمود و به همین خاطر چهارشنبه سوری هایی که توی حیاط خانه خانوم شریعتی برگزار می شد واقعا خوش می گذشت و راستی راستی آتش می سوزاندیم . 

آنوقتها این وسایل ترقه بازی و نارنجک و دارت و این چیزها هنوز مرسوم نشده بود و چهارشنبه سوری ها بر خلاف امروز بیشتر تصویری بود تا صوتی و انصافا لذتبخش تر هم بود . 

آتش بزرگی جمع می کردیم و چند تا فشفشه کوچک و نهایتا چرخاندن یک سیم ظرفشویی مشتعل توی هوا و کیف کردن از شراره های رنگی توی تاریکی می شد کل مراسم چهارشنبه سوری و البته آجیل خوری هم جای خود داشت و بعد هم قاشق زنی که من چون خجالت می کشیدم هیچ وقت انجام نمی دادم . مراسم چهارشنبه سوری خانه خانوم شریعتی بواسطه دوستان زیادی که داشت یک حسن خیلی بزرگ دیگر هم داشت . اینکه ما می توانستیم چند تا دختر خانوم همسن و سال خودمان را هم ببینیم و بی خیال تمام محدودیت ها یک شب با همسالانمان از جنس مخالف بازی کنیم و خوش بگذرانیم . اتفاقی که امکانش در مدرسه و محله کم بوجود می آمد یا اصلا بوجود نمی آمد .  

یادم هست که چندین سال پیاپی چهارشنبه سوری ها میهمان خانه خانوم شریعتی بودیم اما یکی از این شبها اتفاقی برای من افتاد که برای همیشه آتش بازی را بوسیدم و گذاشتم کنار ... 

زمستان آن سال من سیزده - چهارده ساله بودم . داشتم قد می کشیدم و رشد می کردم . هنوز پشت لبم سبز نشده بود ولی تکانه های بلوغ را حس می کردم . صدایم داشت دورگه می شد و اقوام  و دوستانی که چند ماهی بود مرا ندیده بودند از این تغییرات سریع  قد و صدا شگفت زده می شدند . وقتی از کنار دختر های همسن و سالم رد می شدم قبلم تندتر می زد و احساساتم غلیان می کرد . ( به منظور شفاف سازی عرض کنم که احساسات آنروزها بیشتر گرایشات عاطفی بود تا تمایلات جنسی )

مطابق معمول سالهای پیش از چند وقت قبل از آخرین سه شنبه اسفند ماه داشتیم لوازم آتش بازی را مهیا می کردیم و یک خرمن بزرگ از چوب و هیمه و هیزم وسط حیاط خانه خانوم شریعتی آماده کرده بودیم . نگاه کردن به ابهت این انبوه چوب که بی شباهت به هیمه های آدم سوزی فیلم های قرون وسطی نبود حتی هنوز که آتش نگرفته بود نیز ترسناک بود چه برسد به تصور زبانه کشیدن شعله های آتش از آن و براستی که امکان پریدن از آن وجود نداشت . 

خورشید پشت کوه ها پنهان می شد و لحظه موعود داشت فرا می رسید . قبل از ترک خانه مادرم دوباره سفارش کرد که مواظب باشم و من هم برای اینکه خیالش را راحت کنم گفتم که توی کوچه بازی نمی کنم و می روم خانه خانوم شریعتی ... 

مطابق انتظار ،میهمان های چهارشنبه سوری خانوم شریعتی هم از راه رسیدند و چند تا دختر خانوم وجیهه و با شخصیت و خوش تیپ هم بینشان بود که دیدنشان قند توی دلمان آب کرد . 

خانوم شریعتی یک تعداد گلوله پارچه ای درست کرده بود که اینها را توی نفت انداخته بودند و وقتی که آتششان می زدی و به آسمان پرت می کردی بی نهایت زیبا می شدند . یک چیزی شبیه به شهاب سنگ ... 

بین جمع من و یکی دو نفر دیگر فقط جرات داشتیم گلوله های آتشین را توی دست بگیریم و پرتاب کنیم . البته باید قبلش دستمان را گلی می کردیم که نسوزد . چنان جوگیر و مدهوش جماعت شده بودم که مثل آدم های مست اختیارم دست خودم نبود . گلوله های آتشین را انقدر بالا می انداختم که جمعیت از خوشی فریاد می زدند و این به طرز دیوانه کننده ای لذتبخش بود . اینکه در مرکز توجه بقیه باشی و چقدر خوب که در بین این بقیه چند تا دختر خانوم خوشگل هم باشند . 

آتش بزرگ روشن شد و مراسم رقص و پایکوبی برقرار و ما با چشمهای حسرت زده و صورتهای سرخ از شرم و هرم آتش داشتیم نگاهشان می کردیم .تازه آنوقت بود که متوجه سوزش دستهایم شدم . می خواستم بی خیال بشوم اما لامصب خیلی درد داشت . 

نمی دانم کدام شیر پاک خورده ای فریاد زد که باید از روی آتش بپرید . آتش انقدر بزرگ بود و زبانه شعله انقدر بلند که کسی جرات همچین کاری نداشت . آیدین یکسالی از من بزرگتر بود و فرزتر و سریعتر و اولین کسی بود که از روی آتش پرید . زنها و دخترها جیغ زدند و جمعیت برایش کف زدند و سوت کشیدند . با خودم گفتم مگر من چه چیزی از آیدین کم دارم ؟ بلند گفتم منم می خوام بپرم . یکی می گفت خطرناک است صبر کن آتش فروکش کند ولی من انقدر جوگیر بودم که این چیزها حالیم نمی شد . دورخیز کردم و به سمت آتش بزرگ پریدم ... 

اما درست همان لحظه یکنفر توی آتش نفت ریخت و شعله آتش دوباره زبانه کشید .

راه برگشت نبود . اگر جا می زدم مسخره ام می کردند و فکر می کردند ترسیده ام 

اما من ترسو نبودم هرچند شعله های آتش خیلی بلند تر از قد من بود . 

ترس از تمسخر جمع زورش به ترس از شعله ها چربید . صدای جیغ ها و کف زدن های جمعیت برای لحظه ای قطع شد . انگار گذر زمان کند شده باشد و ثانیه ها یواش بگذرند و فیلم اسلوموشن شده باشد . من بودم و شعله ها و زمان که انگار از حرکت ایستاده بود .

سرخی تو از من زردی من از تو ...

صدای جز زدن موهایم را شنیدم که انگار در کسری از ثانیه سوختند و مثل مشما آب شدند . 

بوی گند موی سوخته که آدم را یاد کله پاچه می اندازد توی دماغم پیچید .

فهمیدم که گند زده ام و از خجالت و ترس جرات ایستادن نداشتم .

 توی تاریکی به سمت خانه دویدم . می ترسیدم توی آینه نگاه کنم و ببینم موهای عزیزم نیستند 

ابروهایم زبر شده بودند و  تصور اینکه ابروهایم ریخته باشند و اینکه چقدر بدون ابرو زشت خواهم شد وحشتزده ام می کرد .  

آخر نمی دانید من چقدر برای موهایم زحمت کشیده بودم .

به خانه که رسیدم یکراست رفتم دستشویی و توی آینه نگاه کردم . یک طرف موهایم سوخته بود ابروهایم هم همینطور اما قضیه انقدر که فکر می کردم حاد و بد نبود . 

نهایتا با کمی کوتاه کردن موها ختم به خیر می شد . آبی به سر و صورتم زدم و از ترس بابا شام نخورده خودم را بخواب زدم ولی تا صبح از سوزش دستهایم خوابم نبرد و دستهایم چنان تاولی زد که تا یک هفته نمی توانستم خودکار دستم بگیرم و مشق بنویسم . 

اما خیالم راحت بود که برای موهایم اتفاق خیلی بدی نیفتاده است ....

+ 

سومین و آخرین قسمت این خاطره بازی : فردا شب