نفرین به این آلزایمر لعنتی

اینجور وقتها که جمعیت حلقه می زنند یک گوشه و می ایستند به تماشا حس بدی دارم . 

دروغ چرا ؟ مثل همه آدم ها کنجکاویم قلقک می شود اما هیچ وقت نمی ایستم و تماشا  

نمی کنم . تماشای کتک کاری آدم ها بیشتر شرم آور است تا لذتبخش ... 

اما اینبار قضیه کمی فرق دارد . جمعیت بی سر و صدا ایستاده اند و نگاه می کنند . نه صدای فحش و دعوا می آید نه مارگیر و رمال و پهلوانی معرکه گرفته است . 

همینطور که از کنارشان رد می شوم صدای ناله ی ضعیفی شبیه به گریه به گوشم می رسد . 

و از لابه لای صداها ، قربان صدقه ها و دلسوزی های مردم و آخی و الهی گفتن هایشان به وضوح شنیده می شود .  

یاد دخترک کبریت فروش می افتم که وقتی زنده بود هیچکس کمکش نمی کرد ولی همین که از سرما و یخبندان مرد همه برایش دل سوزاندند . 

اما الان که هوا سرد نیست . شاید مرد معتادی باشد که گوشه خیابان جان داده و مرده است . 

یک آن جمعیت کنار می روند و می بینم دختر جوانی دست پیرمردی را گرفته و دارد او را به سمت ماشینش می برد . یک آن دلم می ریزد .

پیرمرد دارد به وضوح مثل بچه ها گریه می کند .

بین ناله هایش می شنوم که می گوید :

خونمون رو گم کردم . تو رو خدا منو ببرید خونه ...

و تا شب صدایش توی سرم زنگ می زند و دلم ریش می شود .