تلخند های چهره افیونی

یک :

---

دوباره پشت چراغ قرمز ایستاده ام  .

بازی هر روزه من اینست که به چهره آدم های اکثرا خسته و در حال برگشتن از کار نگاه می کنم و داستانهایشان را تصور می کنم . اما امروز حواسم جای دیگریست . چراغ یکی دو باری سبز و سرخ می شود و ثانیه های سه رقمی مجبورم می کنند ماشین را خاموش کنم .

سر و صدایی از لاین مخالف مرا به خودم می آورد . یک جوانک دارد با یک پیرمرد بحث می کند .

صداهایشان مدام بالاتر می رود و کارشان به فحش دادن می کشد . برخلاف موارد مشابه که سیل جمعیت همیشه در صحنه ، هجوم می آورند و به تماشا می ایستند هیچ خبری از جمعیت نیست و این دو نفر اگر با هم گلاویز بشوند بدون هیچ مزاحمی می توانند تا دلشان بخواهد همدیگر را مشت و مال بدهند . در همین اثنا چراغ سبز می شود و راه می افتم . پیرمرد با

عربده ای که از سن و سال و قد و هیکلش بسیار بعید به نظر می رسد سر پسرک فریاد می کشد و توی آینه تصاویر ناواضحی می بینم از عصای پیرمرد که بلند شده و نمی دانم فقط برای تهدید است یا واقعا بر سر پسر جوان فرو خواهد آمد .

دور می شوم و هیبت های تاریک پیرمرد فرتوت و پسرک جوان مثل دو سایه مات و مبهم در گرگ و میش غروب کم رمق خورشید جاده مخصوص محو می شوند ....

دو:

---

دخترک سیزده - چهارده ساله است . لباس بافتنی سیاه و سفید چرکمردی پوشیده که لابد سردش نشود . انقدر لای اگزوز کامیون های روشن پشت ترافیک ، اینور و آنور رفته که

لوزی های سفید لباس بافتنی اش دارند روی کامواهای سیاه را از تیرگی کم می کنند .

قوطی حلبی  اسفند دانش به قدری قراضه است که شررهای سرخ آتش از کف آن سُر می خورند و می ریزند روی آسفالت خیابان . نزدیک می آید و زل می زند توی چشمهای من و چشمهایش را بادامی می کند و زیر لب حرفهای نامفهومی می زند . از اسفند دانش بوی گند همه چیز می آید جز اسفند . شیشه را بالا می دهم و رویم را از او بر می گردانم و مشغول ور رفتن با دکمه های ضبط ماشین می شوم . با بی تفاوتی تمام در حالیکه قوطی را تکان می دهد به سمت مرد جوان سی دی فروش می رود که موقع لبخند ، جای خالی دندان های جلویش بدجور توی ذوق می زند مردک چیزی به او می گوید و دخترک نگاهی تحقیر آمیز به او می اندازد و سرش را کج می کند و با خشم و اکراه از کنار مرد رد می شود . چراغ سبز می شود و من در آینه لبخند زشت مرد را

می بینم که سیاهی لای دندانهای خالی اش سیاه تر از تاریکی شب  است .

سه :

---

بدشانسی بدتر از این نیست که وقتی چراغ سبز شده یک راننده بی مبالات درست جلوی شما مسافر پیاده کند و مراسم پول دادن و پس گرفتنشان لاک پشتی باشد و انقدر معطل کنند که چراغ دوباره قرمز بشود . دستم را از روی بوق بر می دارم و چند تا فحش کش دار نثار روح راننده ماشین جلویی می کنم و دوباره ثانیه های قرمز رنگ را برعکس می شمارم .

مردی درست کنار ماشین جلویی روی جدول های کنار خیابان نشسته و سرش را پایین انداخته و بی خیال دنیا دارد به سیگارش پک می زند . پاهایش را چنان یله رها کرده توی خیابان که ترس برم می دارد که نکند با ماشین از روی پاهایش رد بشوم ؟

هیبت مرد درست ظاهر معتادهای کلاسیک است . همان ظاهری که از مفنگی های کارتن خواب می شناسیم . پالتوی بلند و کثیف و ریش های آشفته و موهای ژولیده و کثیف

توی هپروتش گاهی با رخوت چشمهایش را باز می کند در عالم نشئگی برای خودش لبخند

می زند . چهره اش در انعکاس نور قرمز چراغ ترمز ماشین ها بی شباهت به هیولاهای فیلم های ترسناک نیست . مدام دماغش را بالا می کشد و با چشم بسته چرت می زند . سیگارش تا نصفه رسیده ولی خاکسترش را نتکانده است . توی نور قرمز چراغ خطر ماشین ها قطره آب درخشانی از بینی اش آویزان شده و به طرز چندش آور و خنده داری نه بالا می رود و نه پایین

می افتد . با صدای بوق یکی از ماشین ها تکان سریعی می خورد و به اطراف نگاه می کند .

خاکستر سیگارش روی زمین می افتد و مرد در حالیکه لبخند می زند پک عمیقی به سیگارش می زند . 

سه ...

دو ..

یک .

چراغ سبز شد ....