پاگنده

 

 خیلی سال پیش توی یک برنامه رادیویی برای اولین بار نام هوشنگ مرادی کرمانی را شنیدم. 

آنوقت ها کتاب قصه های مجید بین نوجوانان بسیار محبوب بود ولی سریالش هنوز ساخته نشده بود و من هم کتابش را نخوانده بودم . 

هوشنگ مرادی کرمانی در جمع تعدادی از طرفدارانش داشت خاطره ای می گفت از نوجوانی خودش که در روستایی در حوالی کرمان زندگی می کرده است . گویا توی روستایشان قلی نامی بوده است که انقدر توی سنگ و خاک روستا پابرهنه راه رفته بوده پاهایش بسیار بسیار بزرگ شده بوده و اهالی روستا به خاطر پاهای بزرگش او را مسخره  

می کردند و به او می خندیدند. پاهای قلی انقدر بزرگ و بدقواره شده بوده که دیگر هیچ کفشی به پایش نمی رفته است و ناچار بوده پابرهنه راه برود .

مرادی کرمانی که در آن زمان کودک بوده است برای دایی اش که در تهران زندگی می کرده نامه می نوشته و التماس می کرده که دایی برایش کفش و کتانی بفرستد که یک وقت به درد قلی دچار نشود و مردم به خاطر پاهای بزرگش او را تمسخر نکنند . 

روزی که که این برنامه از رادیو پخش می شد من هم کودک بودم و ابدا فکر نمی کردم یکروز خودم مثل قلی یک پاگنده بشوم ... 

راستش من نه پابرهنه روی سنگ و آسفالت بازی کردم و نه از این پاها خیلی کار کشیدم . سیفعلی آقا ٬جد پدری ام را که ندیدم اما حاجی عبدالله بابا بزرگم ٬پیرمرد کوتاه و نحیفی بود و پدرم هم با وجود تناسب اندام خوبی که دارد شماره پایش خیلی کوچک تر از من است . 

یادم هست پانزده سالم بود که کفش های بابا راحت اندازه پایم شد و چون کفش های بابا همیشه نو می ماند شده بودم بلای جان کفش هایش ... 

هیچ کفشی توی پایم بیشتر از چند ماه دوام نمی آورد بس که توی زنگ های تفریح فوتبال و پاس اول بازی می کردیم و به هیچ جسمی که قابلیت تحرک داشت هم رحم نمی کردیم . توپ و قوطی پلاستیکی و سنگ و .... 

شماره پایم که از بابا بیشتر شد بنده خدا نفس راحتی از دست من کشید .  

یکی از سوژه های خنده همیشگی کورش تمدن همین ابعاد و اندازه پای من است . شماره پای کورش نمی دانم چند است ولی خودش که مثل دختر مدرسه ای ها کفش های کوچک می پوشد نمی دانم ۳۲ یا ۳۴ یا هرچی ... 

از همان قدیم ها که با کورش رفیق جان جانی بودیم و همه وقتمان با هم می گذشت هر وقت برای خرید می رفتیم  داخل کفش فروشی ٬ کورش خیلی راحت و قشنگ ده نمونه کفش می دید و پا می زد و یکی را می پسندید اما من راستش حق انتخاب زیادی نداشتم . وارد هر مغازه ای که می شدم و (  هنوز هم می شوم ) نمی گویم فلان کفش پشت ویترین را بیاورید بلکه می گویم : آقا اندازه پای من کفش دارید ؟ 

البته بعضی فروشنده ها که می خواهند مشتری شان نپرد نگاهی به پای من می کنند و با زبان بازی می گویند که آقا شما که پاهات چیزیش نیست . ما گنده تر از شما رو هم راه میندازیم ولی زهی خیال باطل ... وقتی پنج - شش جفت از کفش های گردن کلفتشان را می آورند و در برابر عظمت گام های ما کم می آورند به شکر خوردن می افتند و تسلیم می شوند . 

قبلاها وقی کورش توی مغازه مسخره ام می کرد و می خندید ایراد نداشت چون خودمان تنها بودیم اما طی این چند سال گذشته که معمولا قبل از عید با همسرانمان می رویم خرید ٬ اوضاع بدتر است چون حالا سه نفری به من می خندند . 

این است که ترجیح می دهم به تنهایی بروم خرید کفش و به درد خودم بسوزم و بسازم . 

این مشکل توی شرکت هم هست . وقتی کفش کار به بچه ها تحویل می دهند معمولا هیچ کفشی اندازه من نیست و کفش من برگشت می خورد و چند وقت بعد با شماره بزرگتر   بر می گردد . 

امیدوارم با خواندن این انشاء قدر شماره پایتان را بدانید و بدانید پاهای آدم به غیر از بو دادن می توانند معایب و ایرادات دیگری هم داشته باشند . 

+ نمی دونم توی چه فیلمی بود که شخصیت زن داستان به شخصیت مرد می گفت : هر وقت تونستی ۵۰۰ متر با کفش پاشنه بلند راه بری اونوقت می تونی زن ها رو درک بکنی . 

اگر واقعا ملاک درک شخصیت زن ها راه رفتن با کفش پاشنه بلند باشه بنده هیچ وقت نمیتونم خانم ها رو درک کنم .  

چون بعید می دونم هیچ کارخونه ای کفش پاشنه بلند سایز ۴۶ ساخته باشه .  

++ به منظور انبساط خاطر دوستان یک مقدار در مورد ابعاد و اندازه پاهایم اغراق کردم . امیدوارم که از من کینه به دل نگرفته باشند و روز قیامت که اعضاء و جوارح آدم بر علیه او شهادت می دهند نامردی نکنند زیر آب ما را بزند ...