وسواس های سبز و نارنجی

 

چند وقتیست که دچار وسواس شدید ذهنی شده ام . 

خودم اسمش را گذاشته ام وسواس سبز  

سبز البته نه از جنبه سیاسی  بلکه از منظر زیست محیطی  

نمی دانم کدامتان فیلم نارنجی پوش مهرجویی را دیده است ؟ 

البته خودم هم ندیدم ولی مهربان ماجرایش را تعریف کرد و به نظرم خیلی جالب آمد .   

با توجه به امکان لوث شدن داستان تشریف ببرید ادامه مطلب ... 

حامد بهداد در این فیلم نقش یک عکاس حرفه ای را بازی می کند که به شدت کثیف و شلخته است اما خیلی اتفاقی در اثر مطالعه کتابی با تعالیم فنگ شویی آشنا می شود .  

حامد می آموزد که برای رشد و رسیدن به تعادل و نظم درونی باید ابتدا محیط اطرافش را تمیز و منظم کند .  

پس به طرز افراطی نسب به نظافت و تمیزی محیط اطراف حساسیت پیدا می کند .  

بصورت دیوانه وار هر روز خانه را تمیز می کند و می شوید و می سابد و برق می اندازد و با مردمی که توی خیابان یا پارک آشغال می ریزند دعوا و کتک کاری می کند .  

این وسواس های ذهنی انقدر در او رشد می کند که ناچار می شود برای آرام کردن روان نا آرامش لباس نارنجی رفتگرها را بپوشد و خیابان را جارو بزند .  

هرچند حامد درگیر مشکلات شدید خانوادگی با همسرش است اما بواسطه رسانه های عمومی شهرت زیادی کسب می کند و همه او را با نام (نارنجی پوش لیسانسه ) می شناسند .   

طی این چند سالی که در شرکت استخدام شده ام ده ها هزار صفحه کاغذ پرینت و کپی و فکس گرفته ام . ده ها هزار صفحه کاغذ که خیلی هایشان شاید لازم و ضروری نبوده اند .  

خیلی راحت می توانیم بگوییم که : کارخانجات تولید کاغذ چه ما بخواهیم و چه نخواهیم درختان جنگل را می برند و از پوستشان کاغذ می سازند . بودن یا نبودن من به عنوان یک کارمند هیچ تفاوتی برای آنها ندارد . اگر من نباشم یک کارمند دیگر این کار را خواهد کرد . حتی اگر من نخواهم بسته بسته کاغذ A4 تولید و فروخته خواهد شد .  

از این ردیف زونکن های پر از کاغذ بیخود و الکی توی سالن شرکت ما دو تای دیگر وجود دارد .

تصور کنید این کاغذها اگر نبودند شاید یک جنگلی یک جای دنیا هنوز داشت نفس می کشید ...

اما در حقیقت اینها بهانه و توجیه است . طی همین چند سال من چندین هزار برگه کاغذ A4 پرینت گرفته ام که فقط چند لحظه از آن استفاده شده است و بعد هم انداختمشان کنار .  

یعنی به خاطر بی فکری و تنبلی من که نخواسته ام  چند خط تایپ کنم یا ایمیل بفرستم این برگه کاغذ خراب شده است .

اگر توی کشورمان تفکیک زباله انجام می شد و خیالم راحت بود که این کاغذها دوباره بازیافت  می شود اصلا دلم نمی سوخت اما حیف که نمی شود ... 

من خودم را در خراب کردن یک عالمه کاغذ و در نتیجه قطع شدن درختان جنگل و آسیب به محیط زیست و مرگ کره زمین و آلودگی هوا مقصر می دانم . 

این شد که کم کم وسواس شدیدی پیدا کردم به نگه داشتن پرینت ها و هرکار می کردم  

نمی توانستم کاغذها را دور بریزم . کم کم این وسواس شدید تر شد و الان ماههاست که اگر ناچار باشم پرینت بگیرم از طرف خالی همان برگه های پرینت گرفته شده این چند سال استفاده می کنم یا اینکه از پشت همین برگه ها به عنوان دفتر یادداشت استفاده می کنم .  

این حساسیت سبز نسبت به کاغذ جدیدا به مشما و پلاستیک هم سرایت کرده است . 

از وقتی فهمیده ام هزاران سال طول می کشد تا پلاستیک تجزیه شده و به زمین برگردد خواب و خوراک ندارم . مثل پیرزن هایی که کیسه نایلون توی کیفشان می گذارند از یک مشما چند بار استفاده می کنم و دیدن لیوان های خالی توی سطل آشغال کنار آبخوری شرکت اعصاب و روانم را به هم می ریزد . چند وقتیست یا توی لیوان خودم آب می خورم و یا اینکه لیوانی را که صبح برداشته ام تا عصر نگه می دارم و از همان استفاده می کنم .  

القصه همه اینها را گفتم که اگر فردا روز توی روزنامه ها تیتر زدند که (وبلاگ نویس نارنجی پوش) یا (بلاگر رفتگر ) و تصویر ما را با جارو و لباس نارنجی دیدید تعجب نکنید ....

+ می خواستم بگویم اگر از بین چند صد نفری که هر روز اینجا را می خوانند فقط بیست نفرشان تحت تاثیر این پست روزی فقط یک برگ کاغذ کمتر مصرف بکنند و هفته ای یک نایلون یا پلاستیک کمتر توی سطل آشغال بیاندازند وقتی که جان به جان آفرین تسلیم کنم به پاس همین خدماتم به محیط زیست و کره زمین و درختان ٬ خداوند گناهانم را می بخشد و مرا می فرستد بهشت تا زیر درخت ساندیس با حور و پری ها گپ بزنیم . بعد که فکر کردم دیدم اگر از بین همین چند صد نفر اگر فقط یک نفر هوا برش دارد و مثل حامد بهداد روانی از آب در بیاید ٬ هرچه خوبی هم کرده باشیم می شود باد هوا و باید تا آخر عمر در قنوات جهندم سرب داغ نوش جان کنیم . 

پس تصمیم گرفتیم سکوت کنیم و کلا هیچ چیز نگوییم .

++ چقدر هم چیزی نگفتیم ارواح شکممان ...