ثلث دوم (۲)

قسمت اول ....

قسمت دوم ...  

قسمت سوم ... 

.

 

 .

ادامه ماجرا : 

درست برعکس من که همیشه درسم خوب بود و شاگرد اول و دوم کلاس می شدم ٬ آبجی مریم درسش متوسط بود . جالب اینجا بود که بابا هیچوقت نسبت به نمرات مریم حساس نبود و اگر نمره بد می گرفت خبری از تنبیه و تهدید نبود . 

از قرار ، آن سال مریم خیلی درس خوانده بود نمرات خوبی گرفته بود . جز چند تا نمره باقی نمراتش را گرفته بود و معدلش بالای هفده شده بود . توجه داشته باشید که مریم خانوم ما که کلاس اول راهنمایی بود با معدل ۱۷ داشت بشکن می زد و خوشحال بود ولی من بدبخت سال سوم راهنمایی که معدلم بالای هجده بود از ترس بابا کارنامه ام را توی هفت تا سوراخ موش قایم کرده بودم .

استراتژی من کاملا مشخص بود : چو فردا شود فکر فردا کنیم !

یعنی نمی خواستم با فکر به اینکه بعد از تعطیلات بابا چه عکس العملی خواهد داشت عیدم را خراب کنم . امیدوار بودم که بابا متوجه نشود که کارنامه را قبل از عید به ما داده اند .  

ما همسایه دیوار به دیواری داشتیم که اسم پسرشان فیاض بود . فیاض دوست صمیمی و همکلاسی من بود . اخلاقیاتش طوری بود که با هرکسی صمیمی نمی شد اما رابطه اش با من خیلی خیلی خوب بود . ثلث اول فیاض شاگرد دوم شد البته اگر شاگرد اولی مشترک من و (ب)را قبول داشته باشید . اما ثلث دوم فیاض خیلی خوب درس خوانده بود و نمراتش از من بهتر شده بود . یعنی (ب) شاگرد اول شد و فیاض دوم و من هم سوم شدم .  

مدرسه ها تعطیل شد و یکی دو روز قبل از عید بود . یک نمایشگاه بزرگ نوروزی در نزدیکی ما برگزار شده بود که به اصرار مامان برای خرید لوازم عید و لباس با بابا عازم آنجا شدیم . 

یادم هست که کفش و لباس نو خریده بودم و حسابی ذوق و شوق داشتم . ته دلم عذاب وجدان داشتم که کارنامه را از بابا مخفی کرده ام ولی وقتی می دیدم خوشحال است از کارم راضی بودم .  آقا جان سرتان را درد نیاورم در آن بلبشوی شلوغی جمعیت و خرید و خوشحالی شب عید انتظار نداشتم دستم رو  و بابا از قضیه خبردار بشود . اما ماه هیچ وقت پشت ابر نمی ماند . 

از شانس گند و مزخرف من فیاض و مادرش هم آمده بودند به همان نمایشگاه و بین چند هزار نفر جمعیت با هم چشم تو چشم شدیم و مامان شروع کرد به صحبت با مادر فیاض ...

خدا خدا می کردم که چیزی نگویند که بابا از قضیه خبردار بشود و خدا رو شکر چیزی هم نگفتند . 

خداحافظی کردیم و آنها رفتند و قضیه ختم به خیر شد . 

خریدها انجام شد و ما هم خوشحال و شاد سوار ماشین بابا شدیم و به سمت خانه حرکت کردیم . درست توی پارکینگ نمایشگاه دوباره فیاض و مادرش را دیدیم که دقیقا همان موقع خریدهایشان را انجام داده بودند و مشما بدست داشتند برمی گشتند . پدرم تعارف کرد که با ما برگردند و آنها هم با کمال میل پذیرفتند . 

آن بیست دقیقه جزء سخت ترین و نفسگیرترین دقایق عمرم بود . هزار تا صلوات و قل هوا الله خواندم که مادر فیاض چیزی نگوید که بابا از قضیه کارنامه بویی ببرد . تا شروع می کرد حرفی بزند من از ترس سرخ و سفید می شدم و خدا خدا می کردم که عیدم خراب نشود . 

از آنجا که مادر فیاض از شاگرد دوم شدن پسرش بسیار به وجد آمده بود اتفاقی که نباید بیفتد افتاد و بالاخره نزدیکی های خانه بودیم که ماجرا را گفت . 

مامان ناهید ساده دل با تعجب به مادر فیاض گفت :شما از کجا میدونید که فیاض شاگرد دوم شده؟  اینا که هنوز کارنامه ندادن و مادر فیاض گفت : چرا بابا روز آخر کارنامه ها رو دادن . 

از توی آینه دیدم که خون جلوی چشم های بابایم را گرفته بود ولی چیزی نمی گفت .  

رسیدیم خانه... فیاض و مادرش تشکر و خداحافظی کردند و رفتند . 

من و مامان ناهید از ترس بابا جم نمی خوردیم . 

از ماشین پیاده شدم و در حیاط را باز کردم . مریم و نرگس با خوشحالی دویدند دم در

در حیاط را بستم . ثانیه ها کشدار شده بودند و من خودم را برای هر اتفاقی آماده کرده بودم . 

بابا از ماشین پیاده شد و در حالیکه سعی می کرد به خودش مسلط باشد با طمانینه گفت : کارنامه ات رو بیار ببینم . 

آبجی مریم بیچاره که کارنامه اش را گرفته بود و ذوق و شوق فراوان داشت تا نمراتش را به بابا نشان بدهد تصور کرد بابا او را خطاب کرده است . بنابراین خیلی آهنگین و رقص گونه گفت : خودتون بیاید ببینید . 

بابا که خون خونش را می خورد  داد بلندی کشید . از آن فریادهایی که گنجشکهای روی درخت را به ویبره می اندازد : میگم برو کارنامه ات رو بیار .... 

 آبجی مریم زد زیر گریه و دوید توی خانه و ....

اتفاقات بعد از آن خیلی قابل توصیف نیستند .

بابا گوشم را کشید و برد توی اتاق و در را بست . مریم و نرگس گریه می کردند و مامان ناهید هم التماس می کرد که بابا یک وقت بلایی سر من نیاورد . 

دوست ندارم یادم بیاید چه اتفاقاتی توی آن اتاق افتاد .حتی دوست ندارم خودم را دوباره در آنجا تصور کنم . به عمرم یادم نمی آید بابا را انقدر عصبانی دیده باشم . 

یادم هست انقدر عصبانی بود که جای مشتش تا سالها روی در کمد دیواری باقی ماند . 

برای مامان و مریم و نرگس که پشت در گریه می کردند و صدای گریه مرا می شنیدند زنده ماندن من خیلی محال به نظر می رسید ولی بابا فقط یک سیلی به گوشم زد . عذابی که از عصبانی کردن بابا و ناراحت کردنش می کشیدم به مراتب از آن سیلی دردناک تر بود .  

می دانید ؟ درست است که تنبیه بدنی روش مناسبی برای تربیت بچه ها نیست . درست است  که بابا حساسیت زیاد و شاید بی فایده ای نسبت به نمرات آن سال من داشت و انصافا من با معدل ۱۸ و سه تا نمره ۱۶ حقم تنبیه نبوده اما باید شرایط آن دوره رو هم درنظر داشته باشید .

تنبیه برای نسل باباهای ما یک روش معمول و کاربردی بود .

بابای من آنروزها جوان و پر شور بود و آرزوهای بزرگی برای من داشت .  

بابای من بزرگترین قهرمان زندگی من است و چه حالا که باهم رفیقیم و از سر و کول هم بالا می رویم و چه آنروزها که شدیدا از عصبانیتش می ترسیدم عاشقانه دوستش داشته ام و دارم و هیچ وقت از او هیچ کینه ای نداشته و ندارم و نخواهم داشت  . 

امیدوارم بابا هم مرا به خاطر اینکه آنروز ، آنقدر ناراحتش کردم ببخشد ...

 + توضیح عکس :

شاگردهای اول تا سوم مدرسه بصیرت در سال 71

از راست به چپ : فیاض - معلم زبان - ب - معلم تاریخ و جغرافیا و مدنی - من