پایان مرسوم یک عروسی به شیوه ایرانی

.

بین بوق بوق های مکرر و ترافیک های عامدانه ، هزاران دعا و نفرین به هم گره خورده اند

ماشین های کناری با نوربالا و فلاشر به ماشین عروس نگاه می کنند و حسرت می خورند که ایکاش ما هم یکروز ماشین عروس بشویم .

زن های فامیل دارند غیبت همدیگر را می کنند

مردها با خلال به جان دندان ها افتاده اند و بحثشان کیفیت غذاست 

دخترها رقص و آرایش همدیگر را مسخره می کنند

پسرها مدل و نوع ماشین مهمان ها را بررسی می کنند

فامیل های عروس سوتی های اقوام داماد را می شمارند

فامیل های داماد در مورد برگزاری جشن به نحو احسن حرف می زنند

بابای داماد میوه ها و غذاهای باقی مانده را چوبخط می زند

و عروس و داماد شاباش هایشان را می شمارند

حالا نیم ساعتی هست که به خانه رسیده ایم .

مهربان با چشم های نیمه بسته از خستگی دارد کش ها و سنجاقهای مویش را باز می کند

و من دارم به مغزم فشار می آورم که نکند توی تاریکی به جوانک نگهبان پارکینگ به جای پانصدی تراول پنجاه تومنی داده باشم ...

و از بین این چند صد نفر نمی دانم چند نفر از ته دل برای خوشبختی این دو جوان دعا کرده اند ؟

اینروزها که هر روز زلزله ای یک گوشه از این کشور را می لرزاند

من بیشتر از اینکه نگران استحکام سقف ها باشم

نگران استحکام زندگی آدمهایی هستم که زیر این سقف ها زندگی می کنند ...