دم بی بازدم آقاجان

از وقتی یادم می آید آقاجان هشتاد ساله بود

یعنی از خودش که می پرسیدیم چند ساله است می گفت : هشتاد

نه اینکه مثل خانم ها بخواهد سنش را کم کند نه . اتفاقا بدش نمی آمد سنش را بالاتر ببرد اما انگار در قاموس واژگانش هشتاد نهایت عددی بود که بلد بود . نه اینکه صد و هزار و ملیون را نشناسد اما وقتی پای سن و سال که می رسید بیشتر از هشتاد نمی رفت . برای همین از وقتی یادم هست آقا جان هشتاد ساله بود و همانطور هشتاد ساله ماند و هشتاد ساله هم مرد .

البته آقاجان بیشتر از هشتاد سال داشت و اگر تولد شناسنامه ای ش درست باشد هشتاد و هشت ساله بود .

فرز و تیز و بز بود با قد و قامت کوتاه و اگر دلش می خواست از دیوار راست هم بالا می رفت . موقع راه رفتن انقدر تند و سریع قدم بر می داشت که یا به گرد پایش نمی رسیدی یا اگر می رسیدی به نفس نفس می افتادی .

اصولا ما بچه های عصر روغن نباتی را در هیچ زمینه ای قبول نداشت . می گفت شما همه چیزتان تقلبی است . ارادت شدیدی به رضا شاه داشت و هرچیز خوبی که در این مملکت بود را از اثرات و خدمات او می دانست .

خودش می گفت از پانزده سالگی سیگار می کشیده است . یعنی بیش از هفتاد سال

آن جوانی هایش چپق دود می کرده و بعدترها که بچه قرتی های از فرنگ برگشته ی ژیگولو با موهای تربانتین زده سر و کله شان پیدا می شود و سیگار می شود نشانه تجدد آقا جان هم سیگاری می شود و توتون را در کاغذ می پیچیده و دود می کرده است . بعدها که سیگار پاکتی می شود روزی دو پاکت سیگار بدون فیلتر می کشیده .

آقا جان از بس سیگار کشیده بود وسط سبیل هایش طلایی شده بود . انگشتهایش را که روی سر و گوشمان می کشید بوی سیگار می داد و بازدمش هم همینطور ...

خانم جان خدا بیامرز تا وقتی زنده بود حتی یکبار هم گلایه ای نکرد اما همین که رفت و آقاجان را تنها گذاشت بچه ها به بهانه های مختلف پا روی دمش گذاشتند . یکی می گفت دود برای بچه ها ضرر دارد و یکی می گفت زنش حساسیت دارد و یکی می گفت خانه بو می گیرد و ...

آقا جان اما نمی توانست عادت هفتاد ساله اش را ترک کند . حتی کم کردن سیگار هم برایش سخت بود .

این شد که یکروز همه عموها و عمه ها دور هم جمع شدند و گفتند که باید سیگار را بگذارد کنار . آقا جان اما خیلی سختش بود . دیگر پای بیرون رفتن نداشت و دستش هم توی جیب خودش نبود . یواشکی از رفقای توی پارک سیگار می گرفت یا از نوه هایش می خواست که برایش چند نخ سیگار بیاورند .

تا اینکه عمه ها دم دکتر را دیدند و دکتر سیگار را برای آقا جان ممنوع کرد . آقا جان هم آهی کشید و قول داد که دیگر سیگار نکشد . یادم نمی رود آن شب اول چطور توی جاسیگاری دنبال سیگار های نیمه کشیده می گشت و ته مانده هایشان را آتش می زد برای کمی دود .

ترک سیگار آقا جان به سه هفته نکشید . بعد از هفتاد سال زندگی بدون درد و مریضی یکهو انگار همه چیزش به هم ریخت . بیمارستان و آزمایش و عکس و آمپول و قرص و سرم و شربت ...

یک ماه بستری بود و بعد دکترها جوابش کردند .گفتند این دم آخر توی خانه باشد بهتر است .

شب آخر من بالای سرش بودم . نفسش بالا نمی آمد .

به زحمت صدایم کرد و گفت : سیگار می خواهد .

بدو رفتم و از دکه پایین خانه اش یک نخ بهمن کوچک خریدم . سیگار را آتش کردم و دادم به دستش اما انگشتهایش نمی توانستند سیگار را نگه دارد . سیگار را گذاشتم روی لبش اما آقا جان نمی توانست دودش را تو بدهد .

سیگار را به دهان گذاشتم و پک عمیقی از آن زدم و دودش را توی صورت آقاجان فوت کردم .

آقا جان نفس عمیقی کشید و دود سیگار را توی ریه اش نگه داشت . لبخند عجیبی روی لبش بود . انگار نمی خواست نفسش را بیرون بدهد . و همینطور هم شد . آخرین نفس آقا جان دم بود نه بازدم

و با همان لبخند از سر رضایت چشمانش را برای همیشه بست .

+ این داستان واقعی بود اما آقاجان قصه ، آقاجان خدابیامرز من نیست ....