تصویر ذهنی

آقای گلابی همکار من است .

یک کارمند معمولی دیپلمه که در یکی از مناطق محروم تهران زندگی می کند .

آقای گلابی عشق بدنسازی دارد . سرشانه های بزرگ و کمر باریک و باسن نسبتا کوچک ( در مقایسه با سایر اعضاء بدن )

آقای گلابی  ، شیرین نصف حقوقش را خرج بدنش می کند .

نه اینکه شکمباره باشد و خوراکی و خوردنی نوش جان کند . نه

این پول ها خرج خرید آمپول و قرص و کپسول های بدنسازی و افزایش حجم و پودرهای خوراکی پروتئین می شود .

صبح به صبح مثل نوزادها یک شیشه شیر غول آسا دستش می گیرد و می رود توی آبدارخانه و با آن پودرها برای خودش معجون می سازد و می زند توی رگ

پودرهایی که قیمتشان از 90 هزارتومان شروع می شود الی ماشاالله

اینها به کنار آمپول هایی که طی بعضی دوره ها تزریق می کند قیمتشان سر به فلک می کشد . 

آقای گلابی با وجود اینکه می داند بسیاری از این داروها غیر استاندارد هستند و ممکن است عوارض جبران ناپذیری داشته باشند اما دست از مصرفشان بر نمی دارد . راستش نمی دانم دنبال چیست ؟ به نظرم همین حالا هم هیکلش خوب است ولی لابد می خواهد از این عضله های قورباغه ای و چندش آور قوی ترین مردان جهان داشته باشد که چه می دانم توی خیابان مردم با انگشت به هم نشانش بدهند و توی خلوت وقتی جامه از تن بر می کند معشوقه اش از قدرت بدنی و تناسب اندامش کیف کند و قربان صدقه اش برود .

خانم خرگوشی همکار ماست و به تازگی برای دومین بار دماغش را عمل کرده است . من که متوجه عیب و ایرادی در بینی ایشان نبودم اما خودش می گوید که پلیپ داشته .  به نظرم دماغش بعد از عمل خیلی خوب و خوش فرم هم شده بود اما خانم خرگوشی نظری غیر از این داشت . مدام یک آینه از کیفش در می آورد و با دست بینی اش را لمس می کرد و مدام از این و آن استعلام می کرد که : خیلی بد شده نه ؟

حالا نمی دانم کسی به او چیزی گفته و بود بد دل شده بود یا اینکه خودش واقعا از دماغش راضی نبود .

چند ماه قبل از عمل مدام داشت تحقیق می کرد که پیش کدام دکتر برود و هرکس را که می دید از او سوال می کرد که دماغش را کجا عمل کرده است و چند ماه بعد از عمل هم مدام به دکتر و جد و آبای او فحش می داد که گند زده به دماغش و آبرویش را برده و اینطوری نمی تواند ادامه بدهد و ....

تا اینکه چند روز پیش برای بار دوم دماغش را به تیغ دکتر دیگری سپرد . 

حالا یک گوشه سالن می نشیند و با چشمهای قرمز شده که زیرشان کبود شده و بینی پانسمان شده آینه به دست دارد و با ناراحتی دماغش را برانداز می کند . شک ندارم که این دماغ هم برای خانم خرگوشی دماغ بشو نیست .

همه ما یک تصویر ذهنی از خودمان داریم که لزوما شبیه به تصویری که دیگران از ما می بینند نیست . وقتی توی آینه نگاه می کنیم یا عکس و فیلم خودمان را می بینیم در واقع ما تصویر ذهنی خودمان را تماشا می کنیم نه تصویری که دیگران از ما می شناسند . این تصویر می تواند زشت تر یا زیباتر از خود واقعی ما باشد . چه بسیار افرادی که ابدا زشت نیستند اما چون تصویر ذهنی که از خودشان ساخته اند زشت است اعتماد به نفس حضور در جامعه را ندارند یا با هزار ترفند مثل قرص و آمپول و عمل جراحی می خواهند این تصویر را زیبا کنند در حالیکه این تصویر ممکن است از نظر من و شما  بی عیب باشد و حتی  زیبا ...

خیلی ها هم هستند که چهره  یا اندام متناسبی ندارند اما چنان با اعتماد به نفس و اطمینان خودشان را در معرض دید عموم قرار می دهند که آدم حسودی اش می شود . بسیار شنیده ایم که : ((خداییش اگر من این شکلی بودم اصلا رویم نمی شد بیام مهمونی))  یا (( با این هیکل چطور روش شده همچین لباسی بپوشه ؟ ) و ...

همچین افرادی تصویر ذهنی که از خودشان دارند به بدی چیزی که مردم می بینند نیست و از قضا شاید خودشان را خیلی زیبا و حتی خوش هیکل تصور می کنند .

درست مثل وقتهایی که لباس نو تن می کنیم و احساس بهتری داریم شاید بشود تصویر ذهنی خودمان از خودمان را نو و زیباتر کنیم . این کار فقط یک تمرین ذهنی است و هیچ هزینه ای هم ندارد :

تمرین اول :

باید باور کنیم توی خیابان و توی دانشگاه و محل کار و مجلس عروسی و میهمانی و در مجموع در تمام زندگی 90 درصد آدمهایی که فکر می کنیم دارند چهارچشمی نگاهمان می کنند اصلا متوجه حضور ما نیستند .

تمرین دوم :

قبول کنیم که اصلا اهمیت ندارد 10 درصد باقی مانده که واقعا رفتار ما را زیر نظر دارند چه فکری در مورد ما می کنند  .چون ما هرطور رفتار کنیم آنها همانطور که دلشان می خواهد در مورد ما فکر می کنند ، حرف می زنند و قضاوت خواهند کرد .