پنج لحظه ناب و خاطره انگیز

نمیدانم سریال لاست را دیده اید یا نه و این داستانی را که می خواهم تعریف کنم یادتان هست یا خیر ؟

دزموند بلوم توانایی جالبی دارد که در زمان جلو می رود و می تواند اتفاقاتی را که در آینده خواهد افتاد ببیند . چندین بار می بیند که چارلی دوستش به اشکال مختلفی کشته می شود و هربار جان چارلی را نجات می دهد ولی سرانجام هردو تصمیم می گیرند که خودشان را به سرنوشت بسپارند و تسلیم تقدیر بشوند . دزموند در رویایش می بیند که چارلی غرق می شود و این اتفاق هم رخ می دهد . چارلی برای نجات دوستانش ناچار است وارد یک زیردریایی بشود و یک رمز را که از قضا یک نت موسیقی است پیدا کرده و به دوستانش تحویل دهد و چون موسیقیدان است کسی جز او نمی تواند این ماموریت را انجام  بدهد . سرتان را درد نیاورم چارلی می میرد اما قبل از مردن به یاد پنج خاطره مهم زندگی و پنج حس ناب و فراموش نشدنی خود در گذشته می افتد . لحظاتی که حس غرور و لذت در جانش دویده و او را لبریز از افتخار کرده است . مثلا لحظه ای که یک زن را از دست اوباش خیابانی نجات می دهد و زن با حالتی ملتمسانه او را قهرمان صدا می کند و یا لحظه ای که در کودکی پدرش برای اینکه شنا به او یاد بدهد از او می خواهد در آب بپرد و او دودل است که آیا پدرش راست می گوید یا نه ؟ بالاخره در آب می پرد و بعد از چند ثانیه پدرش او را نجات می دهد . یا لحظه جالب دیگری که چارلی و گروه موزیکش بی پول و گرسنه و نا امید سوار یک تاکسی می شوند و رادیوی تاکسی ترانه ای از گروه آنها پخش می کند . چارلی در حالیکه دارد در آب خفه می شود این لحظات ناب را در ذهنش مرور می کند و لبخند می زند .

من هم در بازی امشب همین قصد را دارم . دوست دارم پنج تصویر به یادماندنی و پنج حس ناب فراموش نشدنی عمرم را برای شما به تصویر بکشم :

اولین تصویر :

کلاس سوم راهنمایی بودم . از طرف مدرسه ما را بردند به یک مسابقه تلوزیونی . مسابقه ای که آقای شهریاری مجری آن بود . البته من جزء شرکت کننده ها نبودم ولی توی تماشاگرها نشسته بودم . تیم ما آنروز باخت و سرگروه تیم هم موقع بازی چند تا سوتی خفن داد که تا مدتها سوژه خنده دوست و فامیل و بچه ها بود . بگذریم ... روزی که قرار بود مسابقه ما را نشان بدهند پنجشنبه بود و من کلاس زبان داشتم . خیلی به بابا اصرار کردم که این یک جلسه را نروم کلاس ولی قبول نکرد و من هم جرات نداشتم با او مخالفت کنم . کلاس تمام شد و من حسابی از بابا دلخور بودم . بابا به جای  این که مرا به خانه برگرداند به سمت خانه یکی از دوستانش رفت که نزدیک کلاس ما بود . رفتیم و تلوزیون را روشن کردند . آخرهای مسابقه بود . یک لحظه فقط در حد یکی دو ثانیه دوربین زوم شد روی تماشاچی های مدرسه ما و تصویر خودم را توی تلوزیون دیدم . نمی توانید درک کنید چه حسی بود . شاید آقای دوربینی فقط بتواند این عشق و لذت را بفهمد . آنروز به خودم قول دادم که یک هنرپیشه بشوم و بروم توی تلوزیون . آرزویی که برآورده نشد و البته عشقی که دیگر مثل آنروز لذت و قوت ندارد . بزرگ شدم و آرزوهایم رنگشان عوض شد . اولین تصویر به یاد ماندنی من در زندگی دیدن خودم بود در تلوزیون ...

تصویر دوم :

دکه روزنامه فروشی غلغله بود . قرار بود ساعت دو روزنامه ها برسد اما تا چهار خبری نشد . بعضی ها از صبح آمده بودند نوبت گرفته بودند . آن موقع شهرک خودمان پیک سنجش نمی آوردند و من به ناچار رفته بودم شهریار . چقدر نذر و نیاز که نکرده بودم . بالاخره روزنامه ها رسید و ولوله ای به پا شد مثل صحرای محشر . آدمهای خوشحال و غمگین در اعلا درجه ممکن جلوی چشممان می دیدیم . آدمهایی که از خوشحالی قبولی در کنکور بالا و پایین می پریدند و آدمهایی که از ناراحتی قبول نشدن زار زار گریه می کردند .بالاخره نوبت من رسید . پیک سنجش بر اساس حروف الفبای نام خانوادگی به چند بخش تقسیم شده بود و من حرف الف را خریدم .  دوست نداشتم جلوی صف جمعیت دنبال اسمم باشم . با خونسردی از جلوی چشمهای پرسشگر و منتظرشان گذشتم و از آنجا دور شدم رفتم و رفتم تا رسیدم امامزاده . آنروز نمی دانستم یکروز پدرم را در آنجا دفن خواهند کرد . به هر حال با ترس روزنامه را باز کردم .

آ با کلاه چند صفحه طولانی بود و بعد الف و ب مثل ابدی و ابری و اتابک و تا بالاخره رسیدم به اسحاقی ها . صد ها اسحاقی دیگر هم مثل من آن سال کنکور داده بودند و از قضا سه تا همنام من هم قبول شده بودند . وسطی هم خودم بودم . کارت چروکیده کنکورم را از جیبم بیرون آوردم و چندین و چند بار شماره آن را با شماره نفر وسط چک کردم . خودم بودم . خود خودم . اشک از چشمم جاری شد و از خوشحالی فریاد زدم . دومین تصویر دوست داشتنی و خاطره انگیز عمرم همان روز گرم سال هفتاد و پنج رقم خورد . من  در مرحله اول کنکور سراسری قبول شده بودم .

تصویر سوم :

چشم هایمان را بستند و از توی سلول بیرون آمدیم . فکر کنم جز من چهار نفر دیگر هم بودند . مثل قطار ردیفمان کردند و آرام آرام از پله ها بالا آمدیم . از پشت چشم بند نور خورشید را پشت پلک های بسته ام حس کردم و بعد بوی هوای آزاد به مشامم رسید . بعد از بیست و چهار ساعت بازداشت حس مردی را داشتم که سال های سال پشت میله ها اسیر بوده است . ماجرا خیلی ساده بود . بعد از سه روز آماده باش مراسم ارتحال امام در سال 84 صبح روز شانزدهم خرداد زنگ خانه ما را زدند و دو تا آقای ریشو دم در مرا دعوت کردند که بدون هیچ سوالی بنشینم توی ماشینشان . تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که به مادرم که داشت از ترس می لرزید بگویم اگر تا ظهر خبری از من نشد با بابا بیایند دنبالم . به محض نشستن توی ماشین چشمانم را بستند و سرم را کردند زیر صندلی و گفتند هیچ چیز نگویم . بیست و چهار ساعت تمام هم توی یک سلول کوچک که نمی شد حتی پایم را تویش دراز کنم بی هیچ دلیلی بازداشت بودم و سه بار هم یک آقایی مرا برای بازجویی فرا خواند و از من در مورد همدستانم سوال کرد . سرباز وظیفه راهنمایی و رانندگی بودم و آقایان دنبال پیدا کردن گروهی بودند که به بهانه جریمه از مردم رشوه می گیرند .  قطار آدمها سوار یک نیسان پاترول شدند و چشم بندها را باز کردیم . یکی از همکارانم را شناختم و دستش را گرفتم توی دستم . بعد از نیم ساعت رسیدم به دادگاه انتظامی . ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود . حس می کردم سالهاست از خانه دور بوده ام . از ماشین که پیاده شدم بابا را دیدم . انگار دنیا را به من داده باشند . مهم نبود چه حکمی برایم می برند . بودن بابا باعث شد دیگر از هیچ چیز نترسم . سومین تصویر دوست داشتنی عمرم دیدن بابا بود جلوی در دادگاه نظامی کرج در خرداد ماه سال هشتاد و چهار ...

تصویر چهارم :

سالی را گل زده بودم و خودم هم کت و شلوار دامادی داشتم . شیک با کراوات و لباس و کفش نو . از پله ها بالا رفتم . دسته گل دستم بود . حدودا ده دقیقه منتظر نشستم تا کار مهربان تمام بشود . در باز شد . از روی پله های جلوی آرایشگاه بلند شدم . عروس خوشگلم از در بیرون آمد و من محو تماشایش شدم . صدها بار مهربان را دیده بودم اما دیدن او در این لباس و با این ظاهر حس غریبی داشت . بی اندازه زیبا شده بود و من دست و پایم را گم کرده بودم . خانم فیلمبردار مدام دستور می داد که چه کار کنم و چه فیگورهایی بگیرم اما من دوست داشتم همانجا بدون ترس و استرس خراب شدن  فیلم و مراسم بنشینم و ساعت ها عروسم را نظاره کنم . چهارمین تصویر دوست داشتنی عمرم دیدن مهربان بود برای اولین بار در لباس عروسی  تیرماه سال 87 ...

تصویر پنجم :

روز سیزدهم خرداد سال نود و دو . اتاق عمل بیمارستان پیامبران . بعد از تقریبا نیم ساعت قدم رو و ترس و استرس پشت در اتاق عمل خانم پرستاری که سفید پوش نبود از در بیرون آمد و نام خانوادگی مهربان را گفت . یک میز آکواریومی کوچک روبرویش بود و مانی داشت توی آن ونگ می زد . پاهایم جان نداشتند که راه بروم . اشکم بیخودی سرازیر شده بود . این واقعا پسر منه ؟ عشق منه ؟ مانی منه ؟ خانم فیلمبردار گفت : آقای پدر ؟ نمیخواید پسرتون رو ببوسید ؟ من گفتم : میشه ببوسمش ؟ بوسیدمش و توی گوشش گفتم : سلام پسرم . سلام مانی . و مانی یکهو آرام شد و گریه نکرد . پنجمین تصویر و فراموش نشدنی ترین تصویر عمرم لحظه ای بود که برای اولین بار مانی را دیدم . سیزدهم خرداد سال نود و دو ...

دلم می خواست تک تک دوستانم را به نام صدا کنم و دعوتشان کنم که این بازی را ادامه بدهند و پنج لحظه فراموش نشدنی عمرشان را به تصویر بکشند اما چون حافظه جلبکی خودم را می شناسم منصرف شدم . من نام پنج نفر را می گویم که در این بازی شرکت کنند . البته لازم نیست حتما با همین طول تفسیری که من نوشتم بنویسند . 

اول : مهربان

دوم : محسن باقرلو

سوم : محمد حسین جعفری نژاد

چهارم :سمیرا نهاوندی

پنجم : نیمه جدی بانو

باقی دوستان هم اگر مایل بودند در این بازی شرکت کنند در کامنتها خبرم کنند . این پست چند روزی اینجا می ماند و لینک پست دوستانی را که در بازی شرکت کردند برای یادگاری در ادامه همین پست به مرور اضافه خواهد شد .

+ دل نوشته های یک دانشجو

+ مجموعه عرائض آقای بلاگر

+ آیات نور

+ سطرهای سپید مهربان

+ خرده فروشی

+ نیمه جدی

+ مستانه

+ همه اطرافیان من

+ دخترک دریا

+ عسل و خربزه