خویش

اولین پیامکی که از او به دستم رسید سی چهل تا علامت سوال بود پشت سر هم . اما من طبق معمول هیچ اشتیاقی برای اینکه بدانم فرستنده کیست نشان ندادم . گفتم اگر با من کار داشته باشد خودش دوباره تماس می گیرد .

بیست و نهمین روز اسفند 92 بود ساعت 10 شب

بعد هم ساعت یازده و نیم شب یک پیامک دیگر فرستاد :

فرارسیدن نوروز باستانی یادآور شکوه ایران و یگانه یادگار کوروش کبیر بر همه ایرانیان پاک پندار راست گفتار و نیک کردار خجسته باد ....

این پیامک هم بین خیل پیامک های نوروزی که صاحبشان را نمی شناختم گم شد و بی جواب ماند .

سوم فروردین 93 ساعت یازده و نیم شب :

تک گلی هستی که تا عرش خدا خواهم تو را

گرچه کم یادت کنم بسیار می خواهم تو را

 

و درست یک دقیقه بعد :

روز مرگم اشک را شیدا کنید

روی قلبم عشق را پیدا کنید

روز مرگم خاک را باور کنید

روی قلبم لاله را پر پر کنید

جامه ام را خاک و خاکستر کنید

خانه ام را وقف نیلوفر کنید

پیکرم را غرق در شبنم کنید

روی قبرم لاله ها را خم کنید

روز مرگم دوست را دعوت کنید

دور قبرم را کمی خلوت کنید

با خودم گفتم فرستنده چه دغدغه های متناقضی دارد اما باز هم به پیامکش پاسخ ندادم .

چهارم فروردین ساعت یک ظهر :

یادمان رفت شقایق دل داغی دارد

شاپرک در بغل شمع چه حالی دارد

آنقدر محو تماشای قفسها شده ایم

یادمان رفت که یادکردن چه صفایی دارد

به به ... به تناقضات دغدغه ای او باید شناخت وزن و قافیه شعر را هم اضافه کرد .

پنجم فروردین :

کاش می شد همه باور می کردیم که ته ته تهش چهار سطر نوشته شده روی یک سنگ مرمر هستیم . پس الان که زنده ام میگم حلالم کن . اگه دلتو شکستم یا جایی از دستم ناراحت شدی

قضیه کم کم داشت جدی می شد .

اسمس دادم : شما ؟

جواب داد : دمت گرم . حمید

و من شروع کردم تمام حمید های زندگیم را مرور کردن .

حمید ف همکارم توی شرکت

حمید م از رفقای خدمت سربازی

حمید ب راننده لودر سایت هویزه

حمید وبلاگی از دزفول

حمید حمید حمید ؟

دیگر رویم نشد بپرسم کدام حمید است ؟

و این اسمس ها همینطور ادامه داشت و من بدون آنکه بدانم فرستنده کیست با تشکری پاسخ می دادم .

چه مهمانان بی دردسری هستند رفتگان . نه به دستی ظرفی را آلوده می کنند و نه به حرفی دلی را آزرده . تنها به فاتحه ای قانعند . شب جمعه است اموات چشم انتظار . برای شادی روح اموات صلوات

- ممنون حمید جان

کاش از دلبر نشانی داشتیم

بر سر کویش مکانی داشتیم

از برای مهدی صاحب زمان

کاش در دل جمکرانی داشتیم

التماس دعا

- و همچنین آقا حمید 

بیست و هفتم فروردین :

دیگر شده ام دچار وسواس بیا

بدجور به عصر جمعه حساس بیا

گفتی به عموی خود ارادت داری

این بار قسم به دست عباس بیا

اللهم عجل لولیک الفرج

التماس دعا

یازدهم اردیبهشت :

امشب اگر قبول نشود از عجایب است

زیرا که عرش گشوده لیله الرغایب است

مارا مکن فراموش هنگام سجده ات

حاجت اول ظهور حضرت غایب است

التماس دعا

و  هر روز این سوال بیشتر و بیشتر ذهنم را درگیر می کرد که این حمید کیست ؟ من حمیدی با این مشخصات به خاطر ندارم اصلا . اگر همان روز اول می پرسیدم کدام حمید هستی کار ساده تر بود ولی تعلل کردم و حالا هم نمی شد بعد از اینهمه اسمس دادن بپرسم . یعنی رویم نمی شد . طرف هرچقدر هم که لطف داشته باشد شاکی می شود و با خودش می گوید گیر عجب آدم نفهمی افتادم .

هیجدهم اردیبهشت :

دوست خوب پادشاه بی تاج و تختی هست که بر دل حکومت می کند . سلام پادشاه

یا خدا . این چی میگه ؟

این دست های خالی و ساده دخیلتان

ما را فقط به رسم رفاقت دعا کنید

التماس دعا

نوزدهم اردیبهشت :

مات به حرکتی میگن که شاه با اون عظمتش نمیتونه کاری کنه . مات مرامتم

بیستم اردیبهشت :

آنروز که همدیگر را یافتیم یافتمان هنر نبود . هنر اینست که یکدیگر را گم نکنیم .

بیست و یکم :

گر نهادی تاج قرآنی به سر

یا نهادی سر به سجده تا سحر

دل شکست و اشکت آمد از بصر

زیر لب آهسته نامم را ببر

التماس دعا

بیست و سوم :

یا علی نفست باران است

دل من تشنه باریدن ابر

دل بی چتر مرا مهمان کن

میلاد حضرت علی مبارک

و بعد از چند دقیقه :

حرف مرد اومد وسط گفم یادت کنم

روزت مبارک

بیست و چهام:

زندگی باید کرد گاه با یک گل سرخ گاه با یک دل تنگ گاه باید رویید در پس این باران گاه باید خندید بر غمی بی پایان

لحظاتت بی غم . طاعاتت قبول درگاه حق

و چند دقیقه بعد :

سر سجاده دعا می کنم امروز غمت از دل برود و خدا هرچه بخواهی هدیه به قلبت بدهد و تو نیز به هنگام دعا یادم کن که خدا صاحب فضل است . مرادت بدهد . التماس دعا

کنجکاوی به اعلا درجه اش رسیده بود . مدام تلاش می کردم که با همین دانسته های اندکم حدس بزنم این کدام حمید است ؟ آدمی با اعتقادات مذهبی و احتمالا لوطی منش و رفیق باز . اما هرچه بیشتر فکر می کردم کمتر به نتیجه می رسیدم . دیروز بالاخره دل به دریا زدم و شماره اش را گرفتم . همینکه گوشی را برداشت گفت: چطوری دایی ؟

دایی ؟ به من میگه دایی ؟

گفتم مرسی حمید جان . تو خوبی ؟

قربانت دایی . مریم نرگس زن دایی خوبن ؟

تازه فهمیدم این حمید پسر عمه ام است .

چی شد یاد ما کردی دایی ؟

گفتم : این چه حرفیه ؟ زنگ زدم بابت اسمس هات تشکر کنم .

حمید هم گفت : خدا دایی رو بیامرزه . هر وقت دلم می گرفت براش اسمس می دادم . حالا هر وقت دلم می گیره واسه تو اسمس می فرستم .

حس عجیبی داشتم . انگار نفسم حبس شده باشد . دم بود ولی بازدم نداشت .

تشکری کردم و خداحافظی .

اصلا نمی دانم چند ساله است . شاید هیجده - نوزده ساله . اما عروسی عمه ام را خوب یادم هست . شوهر عمه ام اخلاقیات خاصی دارد . زیاد اهل جوشیدن با جمع نیست و هیچ وقت جز در مراسم همدیگر را نمی دیدیم . این تازه برای قبل از ازدواجم بود . بعد از ازدواج که همان ارتباط کوچک هم گسسته شد و من حمید را سالها بود که ندیده بودم . روز ختم مادربزرگم انقدر قد کشیده بود که تعجب کردم . در حد سلام و روبوسی و وای چقدر بزرگ شدی با هم حرف زدیم . و بعد هم درگیر پذیرایی از مهمان ها شدیم و ...

توی مراسم بابا با اینکه حالم اصلا خوب نبود یادم هست سر خاک ضجه می زد . و روز ختم و چهلم هم از همان اول تا آخر دستش بند بود . یا مشغول پذیرایی بود یا کفش ها را ضبط و ربط می کرد .

یک زمانی شاید همین دو سه سال قبل از اینکه یک عالمه دوست و رفیق دارم بسیار به خودم می بالیدم . رابطه ام با فامیل بسیار بسیار محدود بود و این اواخر حتی برای عیدید دیدنی هم منزلشان نمی رفتم . به خاطر برخی مسائل هم خوشحال بودم که دوستانم را جایگزین فامیل کرده ام و هیچ احساس نیازی به فامیل نداشتم . اما بعد از مراسم بابا خیلی چیزها تغییر کرد و ذهنیتم عوض شد . نه اینکه دوستانم برایم کم گذاشته باشند نه . اما وقتی چنین مصیبت هایی اتفاق می افتد انصافا هیچکس جای فامیل را پر نمی کند . با تمام تنش ها و اختلافات و کینه هایی که ممکن است وجود داشته باشد این فامیل هستند که دوره ات می کنند تا تو کمتر احساس خلاء می کنی .

دیروز به خودم قول دادم از این به بعد کمی بیشتر برای فامیل وقت بگذارم . 

راستش التماس دعا نداشتم ولی امروز همینطور محض خنده یک جوک برای حمید اسمس کردم و او هم جواب داد :

ترجمه کردن حرف دل خیلی وقت می خواد . خلاصه اش اینه که خیلی عزیزی بهترین پسر دایی دنیا