یار جونی ... دوباره بر نمی گرده جوونی

به همین سر صبح قسم با خودم عهد بسته ام از همین حالا تا روزی که نفس می کشم هیچکس را ، شده سبیل از بناگوش در رفته ترین راننده تریلی دنیا ، به خاطر گوش دادن خزترین و دامبولی ترین ترانه ی روی زمین مسخره نکنم و به او نخندم .

هفت - هشت ساله بودم . شهرک کوچک ما جز چند خانه کوچک و چند مغازه کوچکتر هیچ چیز نداشت . ما مجبور بودیم برای خرید های عمده برویم شهریار که آن موقع اسمش "علیشاه عوض" بود .

یک ابولفضل خانی داشتیم که یک می نی بوس داشت و این می نی بوس تنها وسیله نقلیه عمومی بود که ما را به علیشاه عوض می رساند و بر می گرداند . پسر همین ابولفضل خان یک بنز قدیمی خریده بود و او هم به عنوان یکی از اولین راننده تاکسی های شهرک کوچک ما این مسیر را دو طرفه کرایه کشی می کرد .

با مامان ناهید ایستاده بودیم کنار خیابان خلوت . دست بلند نکردیم ولی سواری بنز قدیمی ایستاد جلوی پایمان . مادرم چادر سیاهش را محکم گرفته بود چون می ترسید سوار ماشینی غیر از می نی بوس ابولفضل خان بشود . اما وقتی دید راننده پسر ابولفضل خان است خیالش راحت شد . پسر ابولفضل خان ما را می شناخت . مادرش که زن ابولفضل خان بود به تازگی به رحمت خدا رفته بود و مادرم خدابیامرزی گفت . آنروزها نوارهای کاست هم ممنوع بودند اما پسر ابولفضل خان که می دانست غریبه نیستیم صدای ضبطش را بلند کرد .

آهنگ شادی بود که اسم خواننده اش را نمی دانستم . در حقیقت آنروزها من اسم هیچ خواننده ای را بلد نبودم چون هیچ ترانه ای نشنیده بودم جز ترانه های درخواستی یواشکی رادیو کویت ظهر های جمعه که می گفت : محمود از تهران این ترانه را تقدیم کرده به سوسن و من چقدر دیوانه می شدم از شنیدن ترانه هایی که پسرها به دخترها و دخترها به پسرها از راه دور تقدیم می کردند حتی وقتی نمی دانستم اسم خواننده هایشان چیست .

نگاه کردم دیدم مامان هم عین من محو شنیدن ترانه است . آهنگ شادی بود اما مضمونش غمگین بود و من هیچ وقت نمی فهمم چطور می شود که موضوعی غمگین را اینچنین ریتمیک و رقص آور ارائه کرد . اگر بنا بر غم باشد باید غمگین خواند .

صدای خواننده را دوست داشتم و بعدها وقتی که بزرگتر و عاشق شدم با بعضی ترانه هایش حسابی عاشقی کردم .

از مادر پرسیدم اسم خواننده چیست ؟ گفت : حبیب

پسر ابولفضل خان هم سرش را به نشانه تایید تکان داد و با افتخار گفت : جدیده جدیده

و من و مامان گفتیم : خیلی قشنگ میخونه

و پسر ابولفضل خان صدای ضبط را بیشتر کرد .

من و مامان داشتیم زندگی می کردیم . آن موقع تلوزیون حتی "گل می روید به باغ" هم پخش نمی کرد . و پسر ابولفضل خان چنان افتخاری می کرد که خود حبیب یا ترانه سرا و آهنگساز و تنظیم کننده و کمپانی پخش کاست انقدر به کارشان مفتخر نبودند .

وقتی به مقصد رسیدیم مامان گفت : میشه این نوار رو به ما قرض بدین؟

بعدها که توی یک عروسی خانوادگی یک ضبط دو کاسته دیدم احساس می کردم این بزرگترین دستاورد تکنولوژی بشر است . مخصوصا وقتی که فهمیدم می شود یک نوار کاست بگذاری توی جانواری سمت راست و محتویاتش را منتقل کنی به نوار کاست توی جانواری سمت چپ . آنروز یکی از بزرگترین حسرت های کودکی من بود که ای کاش ما هم به جای آن ضبط یک کاسته یکی از همین دو کاسته ها داشتیم و می شد آن ترانه حبیب را قبل از اینکه پسر ابولفضل خان بیاید دنبالش بیشتر بشنویم .

صد البته که بعدها ضبط دو کاسته هم خریدیم وقتی همه ضبط سی دار داشتند و بعدها که کامپیوتر آمد و دی وی دی و اینترنت بارها و بارها دنبال این ترانه حبیب گشتم . بیشتر از اینکه بخواهم دوباره بشنومش دوست داشتم دلیل این عطش را بفهمم که چرا از بین تمام ترانه هایی که شنیده ام این یکی با من اینچنین کرده است . متن ترانه را می شد پیدا کرد اما خود ترانه نبود . تا همین امشب که اتفاقی یاد آن افتادم و به سادگی دانلودش کردم .

رفتم به هفت سالگی

دراز کشیده بودم روی فرش ماشینی لاکی رنگ و دستهایم زیر چانه بود و چرخیدن نوار کاست پسر ابولفضل خان را در ضبط یه کاسته تماشا می کردم و حبیب با صدای بلند می خواند  : سه روزه رفته ای ... سی روزه حالا ... زمستون رفته ای نوروزه حالا ...

احتمالا اگر این آهنگ را بدون پیش زمینه نوستالژیک می شنیدم 

یعنی اگر چنین خاطره پررنگی از کلمه به کلمه این ترانه نداشتم

و طی این سی سال انقدر با حسرت در خلوت زمزمه اش نکرده بودم

حالا موقع شنیدنش داشتم از خنده روده بر می شدم

مخصوصا آنجا که می فرماید :

با تو از دوریت حالی ندارم

ز عین و شین و قاف من بی قرارم

به ت و ب گرفتارم شب و روز

به غیر از لام و ب درمان ندارم

ولی حالا  به همین سوی چراغ قسم یکساعت است که با خزترین و دامبولی ترین ترانه شیش و هشت

دارم اشک می ریزم :

یار جونی ... دوباره بر نمی گرده جوونی ...

+ دانلود ترانه سه روزه رفته ای با صدای حبیب