بید و مجنون

روی آخرین صندلی پارک  

همانجا که  همیشه سایه داشت  

وقتی که باد می آمد  

برگ های بید  

مثل طره های تیره ی موی مانده بیرون از روسری سبز تو

البته هزار بار کمتر قشنگ تر  

می رقصیدند ...

گفتی : آدم ها مثل قصه ها می مانند  

گفتم  : تو قصه شیرین منی 

گفتی : تمام قصه ها روزی تمام می شوند  

گفتم  : قصه شیرین حیف می شود اگر پایانش غصه و تلخ باشد   

گفتی : پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایان است 

گفتم : مثل فیلم ها حرف می زنی 

گفتی : این فیلم نیست پسر ... خواب است 

گفتم : پس بگذار بیدار نشوم 

گفتی : همینجا سرت را بگذار روی دامنم  و بخواب 

گفتم : حیف است خوابم ببرد  بگذار سیر ببینمت

گفتی : تا نخوابی بیدار نمی شوی ها   

گفتم : آخر من همیشه خوابهایم یادم می رود 

گفتی  : یادت بیندازم یادت نمی رود  

گفتم : بینداز 

انداختی ... افتادم ... شکست ...   

یادم ... یادت ... دلم ...