آمد ندارد.

زیبای من 

سایه ات بر خوابهام سنگین شده بود گفتم بیایم بنویسم که این رسمش نیست پسرت را رها کرده ایی توی این گرگ بازار ،بره ات را هی کرده ایی به راسته ی قصاب ها .راه خانه ات را بلد نشدم. شدم یوسف ،گناهکار.شدم اسماعیل ،ذبیح خاطره ها. 

پاییز که می آید دلم می خواهد بیایی دوباره دست خیالم را بگیری از خیابانی بگذرانی که آن طرفش تو ایستاده ایی محجوب و دیوانه با خواستنی که دارد توی سینه ات بال بال می زند با ذکری که زیر لب داری و تا به تو برسم تمامش کرده ایی و توی صورتم می دمی اش.من معنی این حافظانه ها را با تو زندگی کردم .صاحب دم مسیحایی خیابانهای سلام .غبارگذر و توتیای چشم و تربت و سرمه و کحل الشفا ،آن روز که از پس سال ها گذشتم از کوچه ی شما .کوچه ی خدا نگهدار. 

نگفتم رفتن تماشا ندارد؟ 

چه مهربان بود خواجه با ما ،عاشقیت ما کم نداشت ناز و کرشمه و بوس و کنار اما فقط یک فراغ داشت .یک ترس .یک داغ .طعنه محتسب .بس بود برای یک عمر .روی دیگر دیوان را آن روزها شناختم بی تو .روی فال های تلخ .حالا که از پس اینهمه سال آزگار بی ترس و خیال ،مهربان نگاهم می کنی دلت برام نسوزد همین که می بینی و می خوانیم خوب است.

قصه را این طور گفتم که یک روز غروب محبوبم گفت همین جا منتظر بمان من زود بر می گردم بعد رفت .توی دلم رخت می شستند .دست دلم می لرزید .پای رفتن نداشتم .می دانستم که این رفتن ها برای من آمد ندارد. 

رفته بودی و من می دانستم این شهر هر خیابانش زهر خندی بر لب من خواهد نشاند از خاطره و من می دانستم این شهر شبهایی دارد بلند که باید بی تو بودن را در پس پنجره های روشنش دودو بزنم .آی پنجره های بسته !پرده های کشیده !پشت کدامتان نازنین من دارد می نویسد می خواند می نوشد زمزمه می کند مزمزه می کند ورق بر می زند چشمک می زند فال می گیرد خجالت می کشد لاک می زند ابروهاش را مرتب می کند نگاهش را می دزدد خوابش نمی برد کلافه می شود. 

فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه وقت نشد خنده هات را از بر کنم .وقت نشد طرح ابروت را بردارم .سایه هات را نفسی تازه کنم. سیب گلوت را بچینم .از چشمهات پرنده ایی که ذاتش مهاجر بود پرید. در سینه ات قمری ترسیده اییی که به وقت دیدار هوای بال بال زدنش عطری ملایم و دلنشین را توی فضای قدم زدنهایمان می پراکند دق کرد. نرسیدن رسید به فصل انار .نرسیدن رسید به شهر آبا و اجدادی .نرسیدن رسید به رسیدن خرمالوها.رسید به تمام مناظر بکری که باید با تو قدم می زدم. نرسیدن آمد رسید به خواب هام به خیالاتم به سکوت ها به خنده هام به نوشتن هام.ماند ماسید لانه کرد.

حالا مانده ام تا برف بیاید .صدای خرت خرت فشرده شدن برف تازه زیر پای دختران سبکبال من را ببرد.همانجا که گفته ایی.می خواهم تو را داشته باشم مثل گیاهی غریب گل انداخته از لب خند از سرما به خانومیت اضافه کنم پس زمینهء سپید برف را بانوی غزل پوش !درنای گرمسیری که هر سال همین روزها از دلم می کوچی و بر نمی گردی . یک آرام بخش نگاهت را با دو تا خواب آور بوسه ات خیال می کنم و چشم می بندم تا ستاره های شب موهات را بشمارم تا بگذرد شبم.در خوابهام رخ بده بی زحمت.مهتاب بیاور.ماهم .عزیزم.

                                                          مسعود کرمی