منو ببخش سالی جون

حس مردی رو دارم که به زنش خیانت کرده ...

بعد از شش سال زندگی مشترک ، بعد از اینهمه با هم بودن ، بعد از اینهمه خاطره تلخ و شیرین امروز خیلی راحت و ساده پشت پا زدم به اون همه لطف و محبت و حمایت و .....

دادمش رفت .

 

سالی جون ماشین عزیزمه . اولین ماشینی که صاحبش بودم . اولین سری ال نود که اومد بابا اسم نوشت ولی وقتی اسمش دراومد مجبور شد بفروشدش . منم از فرصت سوء استفاده کردم و با کلی تخفیف از بابا خریدمش .

چند باری که بابا پشت فرمونش نشست چون به آردی سواری عادت داشت انقدر حال کرده بود که نگو . می گفت ماشین نو چقدر کیف میده . الهی قربونش برم . چند بار نشستیم زیر پاش که یه ماشین نو بخره . می گفت : پسرم ! این ماشین نیست که به آدما اعتبار میده . این آدما هستن که به ماشینشون اعتبار میدن .

سالی انصافا رفیق بامرامی بود . جز چند باری که اونهم باز با معرفتی کرد و خیلی اذیتم نکرد هیچ وقت پشتم رو خالی و تنهام نذاشت . تو سرما و گرما و بارون و برف و طوفان همیشه با من بود و هوامو داشت . چه کارا که با هم نکردیم و چه جاها که با هم نرفتیم . رفیق سنگ صبورم بود . شفیق و محرم رازم . تو این 6 سال چقدر با هم سفر رفتیم چقدر با هم مهمونی رفتیم . هر وقت لازمش داشتم بود . میومد منو میرسوند و وایمیساد دم در تا کار من تموم بشه و دوباره باز منو برمی گردوند خونه . نه غر میزد نه گلایه می کرد نه شکوه می کرد نه اذیت می کرد . فقط گوش بود واسه حرفام . واسه خنده های از ته دل و گریه های زار زارم . همصدای آوازهای بلند بلند تک و تنهام .

سالی با من بزرگ شد با من پیر شد با من شاد شد با من غصه خورد .ایده کلی از پست های جوگیریات رو با هم پیدا کردیم . خیلی از شما ها رو میشناسه . صداتون رو شنیده . بازی های صوتی رو توی ضبطش گذاشتم . همه رادیو جوگیریات ها رو چند بار و چند بار گوش کرده .

سالی ماشین عروسم بود . با هم رفتیم خواستگاری مهربان .  مث یه داداش با مرام خودش رو آراست و گل زد و خوش تیپ کرد . با هم عروسم رو از آرایشگاه آوردیم . با هم رفتیم ماه عسل . با هم رفتیم سفر . وقتی مهربان باردار بود با هم می رفتیم دکتر و بیمارستان . وقتی مانی اومد با هم آوردیمش خونه . وقتی مریض شد با هم بردیمش دکتر .

مامان بزرگ و بابا بزرگ مرحومم رو سوار کرد . کلی تحویلم گرفت که جلوی پیرزن و پیرمرد سرم بالا باشه . با هم رفتیم خونه شیرزاد . شیرزاد پشت فرمونش نشست و روی پل آهنی خونشون پارکش کرد . با هم آقا ولی رو بردیم بیمارستان و برگردوندیم . با هم کارهای مراسم کفن و دفنش رو انجام دادیم . با سالی بارها و بارها گوش شدیم واسه نصیحت های بابا . با هم گوش شدیم واسه شعرهاش واسه حرفاش واسه خاطراتش . دو ماه پیش دقیقا همین روز بیست و چهارم لعنتی بود که وقتی خبر فوت بابام رو شنیدم با همین سالی با معرفت مثل باد و برق خودم رو رسوندم به بیمارستان . با هم زار زدیم با هم گریه کردیم . منی که چشمام جایی رو نمی دید و دستام می لرزید سالی بود که سالم رسوند و برگردوند . تمام روزهای سخت مراسم مثل یه داداش این سالی بود که پشتم رو داشت و تو کارهام کمکم کرد . 

صبح که سوئیچ سالی رو دادم به آقای بنگاهی تا بفروشدش مطمئن بودم که فروش نمیره . یعنی ته دلم دوست داشتم که فروش نره . اما الان یه لحظه فکر کردم اگه بفروشدش چی؟ من و سالی حتی با هم یه خداحافظی نکردیم . حتی یه روبوسی یا چه میدونم یه دست به هم ندادیم . من حتی ازش یه تشکر خشک و خالی هم نکردم . اصلا وقتی فکر میکنم یکی دیگه نشسته پشت فرمونش اعصابم به هم میریزه . آخه آدم انقدر بی معرفت ؟

الغرض :

یک دستگاه تندر 90 نقره ای  مدل اسفند ماه 86 تیپ ای یک با ایربگ راننده . یکسال بیمه بدنه و 10 ماه ثالث . همراه با ضبط و باند و دزدگیر مجیکار . صحیح سالم سلامت با مرام و معرفت و آقا و رفیق . فقط گلگیر سمت شاگردش کمی رنگ داره که الحمدالله جزئیات تصادف هم اگر بگردید در همین وبلاگ موجود است . کللهم اجمعین قبل از عید به بهترین پیشنهاد فروخته می شود . اگر هم نخرید خیلی خیلی خوشحال خواهم شد چون دلم براش خیلی خیلی تنگ شده از همین حالا ...