بدرود خانه نازنین

هرچقدر ما بزرگتر می شدیم خانه بزرگمان کوچکتر می شد ...

پدرم یک معلم معمولی بود با یک حقوق ثابت و ناچیز که هزینه دانشگاه و ازدواج های ما و خرج و برج زندگی عیالوارش را کفاف نمی داد . این بود که طی آن سالها خانه ویلایی هزارمتری ما مدام نصف می شد و نصفه اش را می فروختیم و نصفه باقی مانده دوباره نصف تر می شد . ما بچه ها هی بزگتر و بابا و مامان هی پیرتر می شدند .

تا اینکه بابا تصمیم گرفت که آخرین تکه ی خانه را هم بکوبد و خودش یک آپارتمان چند طبقه بسازد

اما ساخت و ساز که به گروه خونی آدمی درویش مسلک و بی خیال مال دنیا مثل پدرم سازگار نبود . ساخت و ساز در گیر و دار بازار املاکی های مثل گرگ گرسنه و بساز و بندازهای گردن کلفت یک قالتاق بازی محض می خواست که به شکر خدا پدرم نداشت و بلد هم نبود .

 

از ۹ واحد یک ساختمان سه طبقه همان اول سه واحدش را پیش فروش کرد چون سرمایه ای برای شروع کار نداشت . کار که با همه سختی ها و دنگ و فنگ و خون به جگر کردنش به پایان رسید یکسال تمام درگیر گرفتن پایان کارش شدیم . وام نمی شد بگیریم و خریداران برای گرفتن آپارتمانشان به ما فشار می آوردند و ما هم مجبور بودیم به آنها باج بدهیم . شهرداری هم افتاده بود روی دنده لج . کاشف به عمل آمد که بابا توی یکی از شب شعرها جلوی نماینده مجلس و استاندار شعری بلند بالا خوانده و شهردار و دار و دسته اش را به صلابه کشیده و متهم کرده به کم کاری  و نالایقی در عرصه فرهنگ و و هنر شهر و حالا باید اینطور موقع گرفتن پایان کار تاوان پس بدهد . یکسال پر مشقت گذشت تا اینکه انتخابات شورای شهر برگزار شد و شهردار و رفقایش از کار برکنار شدند و ما هم توانستیم برای آپارتمان ها پایان کار بگیریم .

از نه واحد آپارتمان و دو باب مغازه فقط سه واحد نقلی و یک مغازه برایمان باقی مانده بود که آن هم نیمه کاره بود و نه می شد اجاره اش بدهیم و نه دلمان می آمد بفروشیم . ما هم که عادت داشتیم به زندگی در خانه بزرگ هر کدام چپیده بودیم توی یکی از این واحدهای کوچک و قوطی کبریتی تا اینکه بابا یکروز گفت همان سه واحد را هم فروخته و باید به فکر اسباب کشی باشیم . برای منی که تمام عمرم را توی آن شهرک کوچک زندگی کرده بودم رفتن به یک جای دیگر مثل کابوس بود . نه دوستی و نه آشنایی . ماشین هم نداشتیم . فکر کن برای دیدن مهربان باید سه کورس ماشین سوار می شدم . به هرحال بابا کار خودش را کرد و به جای آن سه آپارتمان نقلی دو آپارتمان بزرگ خرید که چون یکی از آنها یکسال در رهن مستاجر بود ناچار شدیم بیاییم به این ساختمان . یک آپارتمان بزرگ در طبقه سوم یک بلوک مسکونی قدیمی ساز در شهر کوچکی به نام مارلیک (جایی نزدیک فردیس کرج )

مریم که ازدواج کرده بود و من و نرگس بچه های خانه بودیم . بعد از سالها زندگی در محله ای که همه ما را می شناختند خیلی غریبانه اسباب کشیدیم به جایی که هیچ دوست و آشنایی نداشتیم .کتابخانه توی اثاث کشی خراب شد و  روز اول وقتی انباری خانه پر شد از انبوه کتابهای پدرم مدیر ساختمان با تعجب گفت : شما کتاب فروش هستید ؟

بنده خدا در مخیله اش نمی گنجید که یکنفر می تواند کتابفروش نباشد و اینهمه کتاب داشته باشد .

رفتن به آن آپارتمان مصادف شد با بیکاری من . از کارگاه دشت آزادگان خوزستان به قهر بیرون آمدم و چند ماهی بیکار بودم . خب دستم رفته بود توی جیب خودم و دیگر از بابا پول تو جیبی نمی گرفتم . با یکی دو میلیون پول تسویه حسابم از شرکت برای خودم خوش بودم . هزینه ای هم نداشتم جز چوخس و کارت اینترنت و تلفن به مهربان . شبها تا صبح مثل جغد توی چت روم و نت می گشتم ( وبلاگ نداشتم آن موقع ) و صبح تا شب می خوابیدم . هر وقت هم که نگاه های سنگین بابا بر سرم می افتاد می گفتم که چند جایی فرم پر کرده ام و مصاحبه شغلی داده ام و منتظر نتیجه هستم .

روزهای بدی بود و فاصله زیادی بین من و خانواده افتاده بود . عملا همدیگر را نمی دیدیم یعنی ترجیح میدادم نگاهم با نگاه بابا تلاقی نکند .

چند روز پیش از عید بالاخره کاری در یک کارخانه پیدا کردم که قطعات یخچال می ساخت و قرار شد بعد از تعطیلات مشغول به کار شوم . بابا خیلی خوشحال شد . همیشه از بیکار بودن من بدش می آمد .

اقامتمان در آن خانه مصادف بود با تولد کیامهر اولین نوه پدرم . اینجا اولین خانه ای بود که کیامهر بعد از بیمارستان وارد آن شد . خدا رحمت کند مادر بزرگم را . این همه پله را با چه زحمتی بالا آمد برای دیدن نتیجه پسری اش  و وقتی رسید انقدر پادرد داشت و خسته بود که دیگر نفس نمی توانست بکشد .

هنوز هم که هنوزه روی نرده های بالکن خط هایی که مادرم با آن قد کیامهر را علامت زده هستند . سه ماهگی ٬ چهار ماهگی ٬ شش ماهگی و ....

از همین خانه بود که شال و کلاه کردیم و به خواستگاری مهربان رفتیم و میهمانی کوچک بعد از عقد محضری را هم توی همین خانه برگزار کردیم . آخرین باری که بابا بزرگ و مادربزرگم ناچار شدند پله های زیاد این ساختمان را بالا بیایند همان شب مراسم بعد از عقدمان بود .

با اتمام قرارداد مستاجر آپارتمان دیگری که خریده بودیم بعد از تقریبا یکسال دوباره اسباب کشی کردیم . این اسباب کشی های پی در پی برای مایی که سالها به یکجا نشینی خو کرده بودیم سخت بود ولی خوشحال بودیم که دوباره به اندیشه بر می گردیم . یکسال سخت زندگیمان به خوشی تمام شد و اوضاع مالی سامان گرفت و ما هم خوشحال بودیم . به هرحال دوستان و آشناهایمان همه آنجا بودند و از همه مهمتر به مهربان نزدیک تر می شدم .

من شدیدا درگیر مهیا کردن مراسم عروسی بودم و دنبال خانه می گشتیم . پس انداز آنچنانی برایمان نمانده بود و با آن پول کم فقط می توانستیم اجاره نشین آپارتمان هایی بشویم که با رویاهایمان دنیایی فاصله داشتند و من شدیدا از اجاره نشینی متنفر بودم .  بابا خانه مارلیک را برای فروش گذاشت ولی مشتری پیدا نشد و بالاخره تصمیم گرفتیم برویم آنجا ساکن بشویم و بدون هیچ شرط و منت و پول پیش و کرایه ای شدیم مستاجر خوش نشین منزل حشمت الله خان اسحاقی .

این آپارتمان خانه بخت ما هم شد . وسایل جدید و زیبای نوعروس را آوردیم . نونوار شد و زیبا و دوست داشتنی . از بخت بد درست همان موقع همسایه ها شروع کردند به مرمت ساختمان . دیوارهای راه پله ها را با کلنگ و تیشه ریختند پایین برای اینکه سرامیک کنند و باز هم حکایت همکاری نکردن همسایه باعث شد تا ماه ها اوضاع راه پله اسفناک باشد . انگار یک خانه نیمه ساخته باشد با دیوارهای گلی .

در همان وضعیت نابسامان میهمانی جهازبرون گرفتیم و مهربان را با لباس عروس از پله های کثیف و از کنار دیوارهای خاکی مشایعت کردم به داخل خانه . اقوام با دلسوزی به وضعیت ساختمان ما نگاه می کردند . اما چه اهمیت داشت ؟ وارد خانه که می شدی رنگ زندگی بود و بوی عشق . انقدر چیدمان توی خانه زیبا و دوست داشتنی بود که آن نابسامانی بیرون فراموشت می شد . و اینطور شد که از روز بیستم تیرماه سال ۸۷ تا به همین امروز یعنی نزدیک به شش سال است که ما ساکن این خانه هستیم . خانه ای که طی این سالها خیلی دوستش نداشتم اما خوب که فکر می کنم می بینم آدم باید خیلی ناسپاس و قدرناشناس باشد که این خانه را دوست نداشته باشد . مگر شما از یک خانه چه انتظاری دارید ؟ مگر این خانه چه باید می کرده که برای ما نکرده است ؟

من و مهربان توی این خانه بزرگ شدیم . شاید بهترین و بی دغدغه ترین سالهای زندگی مشترکمان را اینجا سپری کرده باشیم . سالهایی که بعدها احتمالا با حسرت به یادشان بیفتیم و دلمان هوس تکرارشان را داشته باشد . با هم خندیدیم و با هم گریه کردیم و دعوا کردیم و عشق ورزیدیم . خیال کردیم . رویا ساختیم . فیلم دیدیم . برای آینده مان برنامه چیدیم . خوردیم . خوابیدیم . عشقبازی کردیم . رقصیدیم . قهر کردیم . آشتی کردیم . تحمل کردیم . ذوق کردیم . زن و شوهر شدیم . مادر و پدر شدیم .

 اینجا یادآور خوشی با عزیزانی است که دیگر در کنارمان نیستند . من از تک تک اتاق ها و از گوشه گوشه اش و از دانه دانه دیوارهای این خانه خاطره دارم و اگر بخواهم منصف باشم باید بگویم که به آجر آجر این خانه احساس دین می کنم .

توی این خانه جوگیریات را ساختم و توی اتاق هایش برایتان نوشتم . توی این خانه با دوستانم مهمانی گرفتیم و خوشی کردیم و رفیق و صمیمی شدیم .

در همین خانه جوانه عشق و امید زندگی ام - مانی - رشد کرد و به یکسالگی رسید . باید یادم بماند و بعدها که عکس بچگی اش را دید برایش تعریف کنم که این خانه چه بود و چه ها که برای قوام زندگی ما نکرد .

آخرین دیدارمان با شیرزاد عزیز اینجا بود و شاید هنوز در و دیوار خانه صدای خنده های شیرین از ته دلش را یادشان باشد .

شاید هنوز پله های خانه ما نفس نفس زدن های مادر بزرگ و پدر بزرگ توی گوششان مانده باشد  .

یادش به خیر مهربان باردار بود و ماهواره قطع شده بود . آقا ولی یکی از رفقایش را آورد تا دوباره تنظیمش کند و جلوی همین در چوبی به نفس نفس افتاد و به اصرار ما به بیمارستان رفت و چند ماه بعد به رحمت خدا رفت .

و آخرین دیدارم با بابا که بغضم می گیرد وقتی یادش می افتم و کلمات جلوی چشمم خیس می شوند و سر می خورند . وقتی آن شب خداحافظی کردیم و مثل همیشه صورتش را بوسیدم و  در را پشت سرش بستم و دیگر این چارچوب افتخار دیدن دوباره قامت مردانه اش را پیدا نکرد و همیشه حسرت می خورم که ای کاش دست و پایش را هم می بوسیدم آن شب .

اتاق مانی قبل تر ها اتاق بابایم بود . شاید دیوارهایش هنوز صدای مردانه او را یادشان باشد که بلند بلند حافظ می خواند و می گفت :

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق     ثبت است بر جریده عالم دوام ما

 آه که من چقدر از این خانه خاطره دارم و حالا که فکر می کنم چقدر از ندیدن دوباره اش اندوهگین خواهم شد .

بعد از فوت بابا زندگی ام انگار دو پاره شده است . نه می خواستم و نه می توانستم از مادرم دور باشم . مامان ناهید زنی مستقل است . زنی که نمی تواند یکجا بنشیند و دست روی دست بگذارد . تمام عمرش وقف پدرم شده است . بابا تمام معنی و مفهوم زندگی او بود . تفریح و سرگرمی دیگری هم در زندگی نداشت جز اینکه پدرم را ضبط و ربط کند و با رفتن او به یکباره انگار زندگی شده خوره و به جانش افتاده . نه حاضر است بیاید با ما زندگی کند و نه می شود مدام آوار بشویم روی تنهایی هایش . تنها راه حل این بود که نزدیک خانه مادرم خانه بگیریم . این شد که بعد از اینهمه سال خوش نشینی و مفت خوردن و خوابیدن ناچار شدیم تن به اجاره نشینی بدهیم و خانه ای رهن کردیم در نزدیکی خانه مادرم . یکجورهایی با یک تیر دو نشان زدیم . مهربان هم از تنهایی در آمد چون با خواهرش یک ساختمان دو طبقه دربست گرفتیم . اینطوری خیالم از بابت مهربان و مانی هم راحت تر است .

خانه جدیدمان خیلی باصفاست . گل دارد . بوته توت فرنگی دارد. گل یاس و درخت شاتوت هم همینطور . با اینکه دل کندن از خانه خاطرات سخت است اما دلم روشن است و خوشحالم که از آپارتمان نشینی فرار می کنیم و به خانه ای می رویم که حیاط دارد . نه به بزرگی حیاط خانه بچگی هایم اما همین حیاط کوچک هم در این زمانه غنیمت است . خوشحالم  که شبهای تابستان می توانیم برویم پشت بامش جا بیندازیم و بخوابیم و مانی را محکم بغل کنم و ستاره ها را نشانش بدهم و برایش خاطرات کودکیم را بگویم . خاطره شهاب سنگهای مستجاب الدعوه شبهای کویر سمنان و ستاره های دنباله دار بهارخواب خانه مادربزرگ را ...

خوشحالم که مانی در خانه ای بزرگ می شود که درخت و گل دارد . می تواند هرچه دلش می خواهد بالا و پایین بپرد و جیغ بکشد بدون ترس از اعتراض همسایه بالا و پایین و روبرو . می تواند توی حیاط سه چرخه بازی یاد بگیرد . بادبادک هوا کردن را نشانش بدهم و یک استخر پلاستیکی برایش خواهم خرید و گرمای ظهر تابستان را با آب تنی برایش محشر خواهم کرد .

دوست دارم همانطور که خودم در خانه ای با حیاطی بزرگ و  رویایی بزرگ شده ام  مانی را هم همانطور رویایی بزرگ کنم .

+ ظرف یکی دو روز آینده اسباب کشی خواهیم کرد . شمارش معکوس  هم برای همین تعطیلی موقت بود. متاسفانه در خانه جدید اینترنت نداریم و نمی دانم چند روز طول می کشد که بتوانم دوباره خدمتتان برسم . شاید یکی دو روز شاید یکی دو هفته یا شاید هم بیشتر . نمی دانم ...

به امید خدا کامنتهای بی جواب پست قبل را هم  امشب پاسخ خواهم داد .

ممکن است برای تغییر دکوراسیون جوگیریات چند روزی دسترسی به آن مقدور نباشد .

ممنونم که مثل همیشه صبور هستید و همراه . 

نمی دانید چقدر کامنتهای پست قبل خوشحالم کرد .

امیدوارم لایق این همه محبت باشم و بعد از این توقف کوتاه با دست پر برگردم . مخصوصا برای شبهای هیجان انگیز جام جهانی فوتبال ....

باز هم ممنون

دوستتون دارم .