یک تجربه دیر

مغازه اولی یک بقالی است و بعد یک میوه فروشی کوچک و بعدی یک ساندویچی که بیشتر فلافل می فروشد و بعدی یک بقالی دیگر و مغازه بعدی هم یک قصابی و بعدی یک خشکشویی  و آخری یک نانوایی دو منظوره است . هم سنگک دارد هم بربری و گاهی که حوصله داشته باشد نان شیرمال هم پخت می کند .

معمولا مردم خرید های عمده شان را از فروشگاه های بزرگ می خرند که از شیر مرغ تا جان آدمیزاد در آن پیدا می شود ولی برای خریدهای جزئی و فوری یک همچین مغازه هایی در کنار این مجتمع شلوغ لازم است . اینکه وقتی مهمانی رسید بپرند یک کیلو گوشت و مرغ بخرند یا وقتی حوصله شام پختن نداشتند و دلشان ضعف رفته بود ساندویچی سق بزنند و یا سر صبحی پنیر و مربایی بخرند و آخر شبی اگر سیگار کم آوردند به مشکل بر نخورند .

پیرمرد صاحب خشکشویی آدم خسته ای است . خسته یعنی از این آدم هایی که نه حوصله خودشان را دارند نه دیگران را . آدم هایی که رغبت نمی کنی به مغازه شان پا بگذاری .

بارانی را می گذارم روی پیشخوان مغازه . پشت میز اتو ایستاده و بی حوصله نگاهم می کند .

سلام می کنم . سری تکان می دهد .

بعد هم انگار مزاحم کارش شده باشم با بی میلی به سمت من می آید و بارانی را بر می دارد و می اندازد توی سبد بزرگ لباس های کثیف و می گوید : دوشنبه حاضر میشه و بر می گردد پشت میز اتو و به کارش ادامه می دهد .

متعجب نگاهش می کنم . سر بر می گرداند و به حالت سوالی سرش را تکان می دهد ؟

می پرسم : قبض نمیدین ؟

می گوید : قبضمون تموم شده 

با خنده می گویم : آخه شما حتی اسم منو نپرسیدی

همانطور که مشغول است حتی سرش را بر نمی گرداند و خیلی خونسرد می گوید : گم نمیشه نترس

دوشنبه فرا می رسد . با دیدن من می پرسد : چی داشتی ؟

می گویم : بارونی

با میله  بلندی که سرش دو شاخه فلزی دارد  از بین ردیف لباس های شسته و اتو شده آویزان از میله نزدیک به سقف مغازه یک بارانی مخملی بیرون می آورد و نشانم می دهد و می گوید : اینه ؟

- نه مشکی بود

و بعد بارانی مرا بیرون می کشد . بدون کاور و بدون چوب لباسی همانطور مثل خشکشویی های بیست سال پیش می گذارد لای صفحه نیازمندی های همشهری و با شلختگی دو تا منگنه هم بالا و پایینش می زند و می گوید : بفرما

حالا بعد از تقریبا یکسال از آن ماجرا توی مغازه بقالی دارم برای کیامهر و رادین که خانه مادرم هستند چیپس و پفک می خرم . چشمم می خورد به بارانی تنم که قطرات گل رویش خودنمایی می کنند . موقع حساب و کتاب از صاحب بقالی می پرسم : این خشکشویی بغلی هنوز هست ؟ می خندد و می گوید : هست ولی بهش لباس نده . گم می کنه

همینطور با خنده از مغازه بیرون می روم و از کنار قصابی رد می شوم و چشمم می خورد به پیرمرد صاحب خشکشویی . نمی دانم چرا ولی بی هوا وارد مغازه می شوم و سلام می کنم . همانطور خسته و بی حوصله جواب سلام می دهد . یاد حرف صاحب بقالی می افتم و خنده ام می گیرد و می گویم : ببخشید ! اشتباه شد .

همینکه خواستم بیرون بیایم با صدای بلند می پرسد : چی شده ؟ بهت گفتن گمش می کنم ؟

می خندم و می گویم : بله

می آید پشت پیشخوان و لبخند می زند .

بارانی را در می آورم و می گذارم روی پیشخوان مغازه

یک تکه کاغذ که رویش بزرگ نوشته اسحاقی به گوشه آستر بارانی منگنه می کند و بارانی را شوت می کند توی سبد بزرگ لباس های شسته نشده و دسته قبض مچاله اش را بیرون می آورد و اسمم را می نویسد ومی گوید : اون مال قبلنا بود پسر جون . همین چند وقت پیش 700 هزار تومن توئون ( تاوان ) یک کت دادم . دیگه گمش نمی کنم .

و بعد با بی حوصلگی قبض را از ته قبض جدا می کند و به دستم می دهد و می گوید : دوشنبه حاضر میشه

و همانطور که به سمت میز اتو بر می گردد بلند می گوید :

قبضت رو حتما بیار . گمش کنی کارت ملی هم قبول نمی کنیم ...