شماره نوزده : برای آوا

دی ماه پارسال بود . یکی دو روز بعد از فوت بابا که تلفنم زنگ خورد

آوا پشت تلفن با بغض حرف می زد

می گفت امروز سر سفره عقد مدام به یاد شما بودم

معذرت خواهی می کرد از اینکه در چنین موقعیتی که شاید دردناک ترین ساعت های زندگی من است او دارد زندگی مشترکش را آغاز می کند .

من هم با خوشحالی به او تبریک گفتم و برایش آرزوی خوشبختی کردم .

همه دوستان وبلاگی آوای بی وبلاگ را از کامنتهای کج و مثلثیش  می شناسند

قدیم ها چنان حساسیتی برای نوشتن کامنتهای مثلثی داشت که میلیمیتری خطار نمی کرد

اما من آوا را به مهربانی و معرفت و رفیق نوازی می شناسم

چه لزومی داشت آوا در آن ساعت های حساس و قشنگ عمرش

لحظاتی که هیچ وقت تکرار نمی شوند به یاد من باشد ؟

چه لزومی داشت موقعی که سر سفره عقد نشسته و دارد قرآن می خواند و احتمالا نباید جز حس شیرین و قشنگ بودن در کنار همسرش به چیز دیگری فکر کند به یاد بابای من باشد ؟

شما را نمی دانم اما اگر من جای آوا بودم اصلا به روی خودم نمی آوردم

و شاید در آن لحظات به هیچ چیز ناراحت کننده ای فکر نمی کردم چه برسد به فوت بابای یکی از دوستانم .

احتمالا بعدها که آب ها از آسیاب می افتاد زنگ می زدم و تسلیت می گفتم و عذرخواهی می کردم . اما آوا همانروز به من زنگ زد و با من همدردی کرد

از منی که نه سر پیازم و نه ته پیاز بابت اینکه در آن شرایط ازدواج کرده است عذرخواهی کرد.

نوزدهمین پست بهمن ماه برای آوا

دوست نازنینی که در شادترین لحظات عمرش همدرد من شد

و این محبت او را تا عمر دارم فراموش نمی کنم .

آوای عزیز ! امیدوارم در کنار همسر عزیزت خوشبخت و شاد باشی

و فرصت باشد تا در لحظات شاد زندگیت آن تماس انرژی بخش دی ماه سال 92 را جبران کنم .