مرد تنهای شب

یک شب مهتابی بود حوالی سال ۸۰ . من در طبقه آخر  یک خانه دانشجویی زندگی میکردم که یکی‌از بلندترین ساختمان های شهر کوچک ما بود و هر سه همخانه ایم هم برگشته بودند تهران خانه هایشان . از قرار عاشق هم بودم . و دلتنگ . و بغض هم کرده بودم . و تنهایی هم آزارم می داد .

 لامپها خاموش بودند و ماه بزرگی توی آسمان پشت پنجره اتاق، درست در افق نگاهم جایی که سرم را روی بالش می گذاشتم داشت دیوانه وار می درخشید . نور می پاشید توی اتاق طوری که انگار فتیله چراغ خانه را کم کرده باشی . به همین اندازه روشن . یک ضبط تک کاسته داشتم و یک نوار که مثل گنج بود . حبیب  مرد تنهای شب را می خواند و من شک نداشتم که دارد  برای من می خواند . حس می کردم بر روی کره زمین ، در آن ساعت و دقیقه من تنهاترین مرد تنهای شبم . حتی تنهاتر از خود حبیب .

 حنجره ام را زخم می کردم و پا به پایش می خواندم که صد قصه مانده بر لبم . و بعد ببار ای برف . مادر . شهلای من کجایی و ....

من بعد از مرگ پی در پی چند عزیزم به راستی سنگدل شده ام . اما نمی دانم هنوز چند تا هنرمند دیگر مثل حبیب هستند که ندیده و نشناخته با شنیدن خبر رفتنشان می روم ‌یک گوشه می نشینم و های های گریه می کنم . 

هر چند که قبل از رفتن حبیب هم نمیدانستم به این اندازه برایم عزیز باشد . 

به نظر شما ممکن است یک هنرمند،  فقط به واسطه هنرش در دل هزاران نفر جا بکند و برایشان خاطره بسازد و بعد از مرگش دل هزاران نفر از نبودنش به درد بیاید و این انسان را بشود جایی به غیر از بهشت فرستاد ؟ به نظر شما امکان دارد روح حبیب  شاد نباشد ؟