بازی میکرو ( لعنت به لاک پشت های نینجا )

هیچ وقت روزی را که دوستم حامد میکرو خرید فراموش نمی کنم .

انگار بزرگترین آرزویم براورده شده بود .

دیگر مجبور نبودیم برای چند دقیقه بازی و آنهم باختن مدام به بچه واردهای کلوپ تمام پول تو جیبی هایمان را خرج کنیم .

فکر می کردم آن تابستان را دیگر اصلا به کوچه نروم و فوتبال بازی نکنم .

فکر می کردم صبح تا شب می نشینیم توی خانه حامد اینا و میکرو بازی می کنیم .

همین هم شد . انقدر قارچ خور و کنترا بازی کرده بودیم که قارچ های مخفی تک تک مراحل را چشم بسته هم پیدا می کردیم . انقدر وارد شده بودیم که حتی غول های زشت و قرمز رنگ مراحل هم زورشان به رمبوهای ما نمی رسید .

اما بدبختی من از روزی شروع شد که پای لاک پشت های نینجا به خانه حامد اینا باز شد .

خدا نگذرد از باعث و بانی اش ...

بدی این بازی این بود که 12 مرحله داشت و هر مرحله ای که می سوختی بر می گشت اول بازی

و هر مرحله حداقل یکساعتی طول می کشید .

خب  من که نمی توانستم صبح تا شب خانه آنها باشم .

حامد هم صبح کله سحر می نشت پای میکرو و وقتی که من می رسیدم به خانه آنها وسط بازی بود . نه راه پس داشتیم نه راه پیش ...

مجبور بودم بنشینم و نگاه کنم 

هر کدام از لاک پشت ها یک اسلحه مخصوص داشت .

یکی شمشیر یکی چوب یکی سای و یکی هم نانچیکو ...

هرکدام هم حرکت های مخصوص به خودشان را داشتند و با یکدیگر فرق می کردند .

تخصص حامد توی نانچیکو بود که البته آنروزها می گفتیم لانچیکو

انتخابش هم دلیل داشت که خوب یادم نیست چرا اما انگار لاک پشتی که نانچیکو داشت قوی تر از بقیه بود و با تعداد ضربه کمتری دشمنانش را می کشت .

همان ابتدای بازی بدمن ماجرا می آمد و دختر خوشگل مو بلوند را می دزدید و می برد و تو باید 12 مرحله کلی آدم می کشتی تا بتوانی دخترک را پیدا کنی .

انتهای هر مرحله همین که می آمدی دخترک را نجات بدهی یکهو سر و کله یک غول گردن کلفت و بی شاخ و دم پیدا می شد و باید کلی می جنگیدی تا بمیرد و همینکه می مرد بدمن پدر سوخته دوباره دخترک را می دزدید و می برد و روز از نو و روزی از نو ....

آخ که چقدر بدم می آمد از این مردان عجیب و غریب صورت مخفی و سیاهپوش لعنتی

با هر ضربه ای که لاک پشت ها می خوردند دردم می آمد 

با هر قطره که از خون لاک پشت کم می شد انگار عمر من کمتر می شد

و هر وقت که لاک پشت کشته می شد انگار جان ما در می آمد .

بین خودمان باشد ، شنیده بودیم که وقتی مرحله 12 تمام می شود و بدمن لعنتی آن را بکشیم دخترک که تقریبا هیچ چیزی تنش نیست می آید و لاک پشت ها را بغل می کند و شاید مهمترین دلیل ممارست ما برای انجام این بازی هم همین بود .

همان دخترک مو بلوند نیمه عریان لعنتی آخر بازی ...

سه ماه تمام کشتیم و کشته شدیم ولی زورمان به غول های بی شرف نچربید

من که خسته شدم و بی خیال

خودم که بازی نمی کردم

تماشای کشته شدن لاک پشت حامد هم لطفی نداشت .

هر روز می رفتم توی کوچه و فوتبال بازی می کردم .

آخرهای شهریور بود که یک شب هایده خانم ( خدا بیامرز ) مادر حامد زنگ زد که حامد می گوید زودی بیا خانه ما ...

دوان دوان رفتم خانه حامد اینا و دیدم خودش را رسانده به غول مرحله آخر

بی اغراق قلب هر دویمان داشت از جا کنده می شد

بس که این غول لعنتی پدرسگ بود و جان سخت

بس که هرچه می زدی نمی مرد .

حامد بینوا نمی دانم چند ساعت بی وقفه بازی کرده بود تا به آنجا رسیده بود .

ثانیه ها هرکدام به اندازه یکسال می گذشتند

اما سرانجام غول لعنتی کم آورد و خونش تمام شد و افتاد و مرد .

من و حامد همدیگر را بغل کردیم و بالا و پایین پریدیم و از خوشحالی فریاد می زدیم

یکهو یادمان افتاد که الان است که دخترک مو بلوند پیدایش بشود .

ساکت شدیم و با ولع به تلوزیون نگاه کردیم

لاک پشت ها تاتی تاتی کنان از کادر خارج شدند و دخترک مو بلوند توی صفحه پیدایش شد

ریز ریز اندازه مورچه

حتی صورتش هم معلوم نبود . لباس هایش هم خیلی مناسب بودند متاسفانه

دخترک با صورت نامشخص لاک پشت ها را یکی یک دانه ماچ کرد

و بالای سرشان چند تا قلب قرمز ترکید

و بازی تمام شد

و اسامی خرچنگ قوباغه ژاپنی پیدا شد .

من و حامد با لب و لوچه های آویزان و بغض کرده به هم نگاه کردیم 

سه ماه زحمت مان شد چهار تا قلب قرمز و زشت که توی هوا ترکید

به همین راحتی ....