بچه ی اول مال شغاله

مانی تازه چهار روزه شده بود که پوستش شروع کرد به زرد شدن

شبها ناآرام بود و مدام گریه و بی تابی می کرد و میلی به شیر خوردن نداشت .

یک شب توی خونه زیر مهتابی خوابوندیمش و ترنجبین و شیر خشت بهش دادیم ولی بهتر نشد .

برای غربالگری سه تا پنج روزه برده بودیمش آزمایشگاه تا نمونه خون بگیرند و چون زردی خیلی بالا بود دکتر گفت که بهتره که بستری بشود . ما هم ریسک نکردیم و سریع بردیمش بیمارستان و بستری شد ...

لحظه آخری که مانی را بغلم گرفته بودم و به پرستار اتاق NICU سپردمش داشت توی چشمم مظلومانه نگاه می کرد و وقتی در اتاق بسته شد نزدیک بود منفجر بشوم از بغض 

مقررات بیمارستان طوری بود که نمی شد بچه را ملاقات کنیم . فقط مهربان یکساعت در روز اجازه داشت که به مانی شیر بدهد .

ما پدر و مادر بی تجربه ای بودیم اما خوب می دانستم که زردی بیماری خطرناکی نیست و در نوزادان شایع است  . اما این علقه و عادت چند روزه به مانی بسیار اذیتمان می کرد و این دو روز بسیار سخت گذشت .

مدام اشک و بغض بود و نگرانی از وضعیت مانی

شبها هی صدای گریه اش را می شنیدیم و بیدار می شدیم و می فهمیدیم که خواب دیدیه ایم .

آن دو روزی که مانی در بیمارستان بستری بود با پدر و مادرهایی آشنا شدیم که فرزندانشان بیماری های عجیب و غریب داشتند . بیماری هایی که حتی تصورش برای یک نوزاد کوچک و نحیف و بی دفاع دردآور و نارحت کننده بود .

دیدن شرایط آنها دلداری بزرگی بود که خدا را شکر کنیم که فرزند سالمی به ما داده است .

یکی از همان دو شب خانه مامان ناهید نشسته بودیم و داشتیم با مهربان تلوزیون نگاه می کردیم . مهربان خوابش برده بود که نمی دانم توی کدام شبکه تبلیغ پوشک بچه نشان داد و من یاد مانی افتادم و همینطور بی اختیار اشک از چشمم راه افتاد و بیصدا گریه کردم که یکهو مهربان بیدار شد و وقتی مرا دید او هم شروع کرد به گریه کردن و گریه بیصدای ما تبدیل شد به گریه بلند و همینطور هی گریه کردیم و اشکمان بند نمی آمد .

بابا که داشت می رفت آشپزخانه وقتی ما را دید شروع کرد به تشر زدن که گریه نکنید و زردی یک بیماری معمولی است و خدا را شاکر باشید که بچه سالم است و یکروزی به این گریه های امشبتان خواهید خندید و چنین و چنان ...

به بابا گفتم که ما هم می دانیم زردی خطرناک نیست اما دلمان برای پسر کوچولویمان تنگ شده و دست خودمان نیست و چاره ای برای این دلتنگی نداریم .

بابا هم شروع کرد به تعریف خاطره ای از مادربزرگم .

شصت و چند سال قبل وقتی مادربزرگ ، پدرم را باردار بوده است داشته با ذوق و شوق و احساس برای نوزاد هنوز بدنیا نیامده اش رخت و لباس و بالش و خرده ریز می دوخته که پدر شوهرش ( جد پدری من ) او را می بیند و می پرسد که این عروس داره چیکار میکنه ؟

برایش توضیح می دهند که برای بچه اش داره رخت و لباس می دوزه

پیرمرد که نامش سیفعلی آقا بوده بر می گردد و به مادر بزرگم می گوید :

عروس ! بیخود پارچه رو هدر نده  بچه اول که نمی مونه . بچه اول مال شغاله ...

بابا منظورش این بود که چقدر زمانه عوض شده و چقدر دیدگاه ها تغییر کرده و چقدر علم پزشکی پیشرفت کرده و اینها . در مجموع می خواست به ما دلداری بدهد که نگران مانی نباشیم اما ما بیشتر دلمان گرفت .

آخه مانی فرزند اول ماست و خودتان می دانید همیشه اول ، مزه و معنی و مفهوم متفاوتی دارد.

مثل اولین عشق

مثل اولین بوسه

مثل اولین لذت

مثل اولین فرزند

که طعم و لذت تجربه کردنشان هیچ وقت دوباره تکرار نمی شود .

+ آقا میلاد یک نوجوان 15 ساله و برادر یکی از دوستان من بزودی عمل مغز دارد . دو غده در سرش جا خوش کرده اند و به گفته پزشکان شانس زنده ماندنش مثل انداختن شیر یا خط  می ماند .

خواهش می کنم با دل پاک و دعای از ته دلتان ، شانس زنده موندن میلاد  رو بیشتر کنید .

ایشالا خدا به همه مریضا شفا بده ... آمین