بخت همیشه باخته

+ قسمت اول

و حالا ادامه داستان :

- اگه به حرمت ریش سفید آقا رحیم نبود ، والله همونجا دم در ، سرش رو می بریدم .

کربلایی این را گفت و همانطور که تکیه داده بود به پشتی ترکمن ، یک زانویش را بغل گرفته و تند تند تکان می خورد . با عصبانیت لبش را به دندان می جوید و مدام زیر لب استغفرالله می گفت .

هرچقدر سعی کردم با ایما و اشاره به عمو رحیم حالی کنم که حرفی بزند و کربلایی را آرام کند اما انگار خودش را زده بود به کوچه علی چپ و لام تا کام سخن نمی گفت و لب از لب وا نمی کرد  .

همین که حاضر شده بود بعد از آن گندکاری ، همراه حمید بیاید خانه کربلایی ، سنگ تمام گذاشته بود . نمی دانم حمید چه اصراری داشت که این آشتی کنان انقدر رسمی برگزار بشود ؟ صد بار گفتم : مرد مومن ! خودت دم غروب یه توک پا پاشو برو دم مسجد . کربلایی که از مسجد اومد بیرون برو دستش رو ماچ کن و بگو غلط کردم . اونم که دلش از سنگ نیست . آدمه نه آدم آهنی . وقتی ببینه تو نادمی و جلوی جمع داری عذر خواهی می کنی دلش به رحم میاد . اما حمید راضی بشو نبود . 

می گفت : چون عمو رحیم رفیق قدیمی کربلاییه اگه با هم پاشیم بریم خونه اش عذرخواهی ، شاید نقشه مون گرفت . این کربلایی همچین از دست من شکاره که اگه تنها برم جلوی چشمش میگیرتم به باد کتک . 

دست آخر هم انقدر پیش عمو رحیم عجز و لابه کرد که او دلش نرم شد . می گفت : عمو رحیم ! شما بزرگتر مایی . شما  ریش سفید مایی . مگه آقام خدا بیامرز رفیق گرمابه و گلستان شما نبود ؟ مگه من گناه کردم ؟  مگه خدای نکرده بی عفتی کردم ؟ خب دلم پیش راحله است .خاطر خواهی که عیب نیست .ای تف به این بخت کچل . ای دستم بشکنه که هر بار خواستم خودم رو پیش آقاش شیرین کنم، گند زدم . من چه می دونستم اون سگای پدر سگ دنبالم می کنن ؟ خب تنگم گرفته بود عمو . با اون وضعیت میومدم وسط صحنه خوب بود ؟ به خدا اگر می دونستم اینطوری میشه همون پشت مشتای قلعه میذاشتم سگها بیان پاره پوره ام بکنن اما اینطوری ناراحتی شما و کربلایی رو نبینم . بیا و در حق من پدری کن . بیا و منو با کربلایی آشتی بده . به خدا من نیتم خیره . من دلم پیش راحله است .

 

+ اگه به حرمت ریش سفید آقا رحیم نبود ، والله همونجا دم در ، سرش رو می بریدم .

دیدم آبی از عمو رحیم گرم نمی شود و ناچار خودم  باید میانه میدان را بگیرم :

- کربلایی ؟ شما که به مهمون نوازی شهره خاص و عامی . این چه حرفیه ؟ مهمون حبیب خداست . یعنی که چی سرش رو می بریدم ؟

کربلایی گفت :

+ مهمون؟ این مهمونه ؟ با اون افتضاح می خوای نوازششم بکنم ؟ باور کن خیلی دلم می خواد همچین بنوازمش . و دستش را مثل باد بزن جلوی صورتش تکان داد :

این پسر آبروی منو برد . حیثیت برای ما نذاشت . توی بیست تا پارچه آبادی از یه الف بچه هم بپرسی دهه ی محرم کجا میری  ؟ میگه تعزیه خاتون آباد .

از شهر ، مردم میان برای تعزیه ما . یادت نی ؟ یادت نی از تلوزیون اومدن فیلم گرفتن توی اخبار پخش کرد ؟ هیات ما آبرو داره . تعزیه ما چشم و چراغ این آبادیه . دیدی این پسره سوسول جلوی کس و ناکس چطور با آبروی ما بازی کرد ؟ هی هی هی ...

حمید تکانی به خودش داد و خواست چیزی بگوید که با چشم و ابرو منصرفش کردم . رو به کربلایی گفتم : کربلایی ! این بنده خدا که کاری نکرده .

کربلایی مثل اسپند روی آتش همچین از جایش پرید که من و عمو رحیم و حمید نزدیک بود از ترس قبض روح بشویم . صورتش گر گرفته بود و داشت دندان هایش را به هم می سائید  :

کاری نکرده ؟ کاری نکرده ؟ لابد من بودم که ...ون لخت داشتم تو میدون ده جلوی چشم خلایق یورتمه می رفتم ؟ 

و بعد از روی عصبانیت و شرم نگاهش را از حمید و عمو رحیم دزدید و چشم دوخت توی چشم من و گفت : این پسر کاری کرد که من تا عمر دارم نمیتونم سرم رو جلوی خدا و خلق خدا بلند کنم . بازم میگی کاری نکرده ؟

مانده بودم چه در جواب کربلایی بگویم که حمید مثل بچه مدرسه ای ها که از معلم برای دستشویی اجازه می گیرند دستش را بالا گرفت و گفت : ببخشید کربلایی !!!! ؟

کربلایی اخم کرده بود و به حمید نگاه نمی کرد . حمید گفت : من اشتباه کردم . منو ببخشید . به بزرگی خودتون . به حق این ماه محرمی . به خاک آقام قسمتون میدم منو ببخشید کربلایی .

کربلایی که انگار با شنیدن اسم محرم و پدر مرحوم حمید تحت تاثیر قرار گرفته بود نگاهی از سر ترحم و دلسوزی به حمید انداخت و خواست حرفی بزند که پشیمان شد و دوباره زیر لب استغفار کرد  . عمو رحیم چشمکی زد و من هم حمید را به سمت کربلایی هدایت کردم و گفتم : شما چشم و چراغ این ولایتی . خدا از بزرگی کمت نکنه کربلایی .  بزرگتر که از کوچیکتر کینه به دل نمی گیره .

حمید هم مثل قرقی شیرجه رفت روی پای کربلایی و شروع کرد به بوسیدن پایش .

کربلایی با بی میلی او را بلند کرد و یکهو عمو رحیم آن دو را هل داد توی بغل همدیگر و حمید و کربلایی هم شروع کردند به بوسیدن هم . حمید دستهای کربلایی را می بوسید و به وضوح می شد دید که اخم وا نشدنی صورت کربلایی دارد محو می شود و لبخندی کمرنگ جایش را می گیرد .

خوشحال بودم که این رفیق دیلاق و بدردنخور ما هم بالاخره توانسته توی تمام عمرش یک کار را درست و سلامت تمام کند اما خوشحالی من زیاد دوام نداشت . نمی دانم از قبل برای اینکار نقشه کشیده بود یا اینکه یک آن با مهربانی کربلایی جوگیر شد . اما خوب که فکر می کنم می بینم این همه اصرارش برای اینکه حتما عمو رحیم هم همراه ما باشد بی دلیل نبوده . این دیوانه از قبل فکر همه چیز را کرده بوده هرچند که درک نمیکنم واقعا به چه چیز فکر می کرده وقتی داشته این نقشه احمقانه را می کشیده است . 

کربلایی ، حمید را که خم شده بود و اصرار داشت دستهای او را ببوسد بلند کرد و لبخندی زد و گفت : بسه دیگه پسر

حمید هم که لبخند را برای اولین بار در صورت کربلایی می دید بدون هیچ مقدمه ای پرسید :

کربلایی ! میشه منو به غلامی قبول کنید ؟

عمو رحیم انگشت سبابه اش را با دندان می گزید و من هم دهانم از تعجب باز مانده بود . فکر کردم اشتباه شنیده ام .

لبخند نصفه و نیمه کربلایی روی صورتش ماسید و رو به عمو رحیم گفت : هااااااا ؟ این چی میگه رحیم ؟

حمید که دستهای کربلایی روی شانه اش بود با خجالت و بریده بریده به کربلایی گفت : اگه اجازه بدین می خواستم راحله ،یعنی  راحله خانوم رو از شما خواستگاری کنم . البته الان که نه . بعد محرم و صفر ....