منو ببخش مامان

بعضی خاطره ها خیلی لامصب هستند 

روی مخ آدم رژه می روند با کفش تق تقی پاشنه بلند 

شاید یک مدتی فراموششان کنی 

اما دوباره یک شب موقع خواب می آیند و خفت آدم را می چسبند ... 

 

خیلی از شماها بعد از جنگ بدنیا آمده اید  

پس حق هم دارید چیزی از جنگ یادتان نباشد . 

من هم خاطرات مبهمی دارم از جنگ که خلاصه می شود در وحشت آژیر قرمز و صدای آهنگران و مارش نظامی روزهای عملیات و موسیقی روایت فتح ...  

دوران جنگ وضع اقتصادی مردم خیلی خراب بود  

خیلی بدتر و خراب تر از حالا 

و انصافا خیلی از مایحتاج عادی زندگی  ٬کمیاب بودند یا اصلا نایاب  

منظورم چیپس و شکلات و آبمیوه نیست ها  

این چیزها در زمان جنگ سوسول بازیی بیش نبودند 

مال از ما بهترون و اعیان بودند این خوراکی ها

منظورم از مایحتاج ٬ نان و پنیر و روغن و نفت است . 

شاید باورتان نشود که من تا حول و حوش سال ۷۰ موز نخورده بودم 

البته توی کارتون و فیلم سینمایی دیده بودم و فرقش را با خیار می دانستم 

می دانستم که باید پوستش را کند و بعد خورد  

اما دروغ چرا ؟ 

خب نخورده بودم 

یعنی نبود که بخوریم ... 

بگذریم بحث ما در مورد نوشابه است   

زمان جنگ نوشابه خیلی کمیاب بود . 

نوشابه های آن دوران توی شیشه بودند  

یعنی بعد از خوردن باید شیشه را می بردید و تحویل می دادید 

بعد دوباره همان شیشه ها را می شستند و تویش نوشابه پر می کردند . 

هنوز هم شاید باشد ولی من خیلی سال است که نوشابه شیشه ای ندیده ام . 

منظورم نوشابه شیشه ای چندبار مصرف است البته ... 

کارخانه های تولید کننده نوشابه امریکایی بودند و کشور ما هم که در تحریم 

 اصولا نوشابه یک رنگ بیشتر نداشت . 

آنهم نوشابه مشکی یا کوکاکولای خودمان بود . 

یک دوره ای مواد رنگی ساخت نوشابه را به ایران نفروختند و کارخانه ها هم نوشابه سفید رنگ تولید کردند .یعنی طعم و مزه داشت ولی رنگ سیاه نداشت .  

کسی یادش هست اون نوشابه سفید ها رو آیا ؟

جنگ که تمام شد و کم کم درهای تجارت جهانی به سوی ایران گشوده گردید  

مشکل رنگ نوشابه هم مرتفع شد . 

یازده سالم بود که برای خرید با مادرم رفتیم بیرون  

تابستان بود اگر اشتباه نکنم .

مادر من یک زن سنتی است و تا ده - پانزده سال پیش چادر سر می کرد . 

کلا تنهایی بیرون رفتن برایش کار سختی است حتی حالا که دیگر من و خواهرهایم سر خانه و زندگی خودمان هستیم . معذب است برود توی یک مغازه خوراکی بخورد یا بیرون توی خیابان دهنش بجنبد . آن وقتها که اصلا اینکارها به نظرش بی حیایی بود به نظرم . 

الغرض یک بنده خدایی بساط کرده بود و یک جعبه یخ و چند تا نوشابه جلوی پایش چیده بود . 

من تا آنروز نوشابه زرد ندیده بودم به عمرم  

و لامصب توی آن گرما ٬ رنگ زرد نوشابه و قطرات آب یخ روی شیشه آن  

کنتراست پدر درآری داشت  که بیا و ببین  

از آنجا که کلا ما نسل قانع و بی زبانی بودیم  

و چیزی اضافه بر سازمان از ننه باباهایمان طلب نمی کردیم 

همینطور مظلومانه غرق در تماشای شیشه نوشابه زرد رنگ بودیم که مادرم سقلمه زد که : 

نوشابه می خوری ؟ 

یعنی انگار درهای بهشت به روی تو باز شده باشد  

آره ٬ چرا نمی خورم . دو تا بگیرم ؟ 

مادرم گفت : خاک عالم ! من وسط خیابون نوشابه بخورم ؟ 

و پول داد و من هم رفتم و نوشابه خریدم و هورت هورت سر کشیدم  

آآآآآآآه ه ه ه  

جیگرم خنک شد . 

وقتی تمام شد و با مادرم راه افتادیم مادرم گفت : 

کیا ! چرا به مامان یه تعارف نکردی ؟ 

آقا یعنی انگار همه اون کیف و لذت شد زهر مار ته حلقم 

انقدر تلخ که حتی حالا بعد از ۲۰ سال هنوز با یادآوریش کامم تلخ می شود . 

چند وقت پیش که این ماجرا را برای مادرم تعریف کردم خیلی خندید ولی یادش نیامد  

مطمئنا وقتی داشت به پسر یازده ساله اش هم می گفت که چرا به من تعارف نکردی 

فکر نمی کرد که با این جمله اش چه خاطره دردناکی برای من ساخته است تا آخر عمر . 

شاید بگویید خب تقصیر خودشه می خواست یکی بخره و بخوره 

اما من اصلا نمی توانم از دریچه منطق به این ماجرا نگاه کنم . 

مادرم است خب ... 

تصور اینکه

آنروز گرم تابستان سال ۶۹ در تمام لحظاتی که من داشتم 

آن نوشابه زرد لعنتی را قورت قورت سر می کشیدم 

مادرم با چادر مشکی روی سرش گوشه خیابان  

تکیه داده به دیوار  

داشته مرا نگاه می کرده 

و آب دهنش را قورت می داده   

دیوانه ام می کند

حتی اگر خودش یادش نباشد .   

---

پیامک دوم از دیار باقی  ( نامه های کرگدن به محسن باقرلو ) 

سلام محسن جان
صبحت بخیر عزیز خاموش ... خیلی حرف میزدی حالا بنکل سایلنت شدی که خلاص ... بیا یک قراری بگذاریم با هم ... من توی نامه هام هر چی برات نوشتم وخت خواندنشان از خودت نپرس این بچچه اینها را از کجا می داند ... قبول ؟ ... اصلن فک کن کلاغها برایم خبر می آورند ! ... راستی هیچوخت نگفتی چرا انقدر کلاغها را دوست داری ها ... البته من هم هیچوخت نپرسیدم خب ... گندم بزنند ... یعنی خیلی چیزها را نگفتی برام ... نگو فرصت نشد که باور نمی کنم ... من و تو ده سال لحظه لحظه با هم بودیم ... باز داری فردین بازی در میاوری ؟ ... باز داری مرام کش می کنی من را ؟ ... من فک می کنم تو از خودت چیزی نگفتی چون من مهلت ندادم ... چون همه فکر و ذکرت من بودم و راحتی خیال و آرامش و زندگی م ... مثل مادرهایی که وختی کودکشان از مدرسه بر می گردد سه ساعت تمام به روایت خسته کنندهء بچچه شان از وقایع آن روز مدرسه گوش می دهند جوری با علاقه که انگار قصه هزار و یکشب است و دلاوریهای پهلوان مسلم خراسانی ... یکجورایی خودت را وقف من کرده بودی ... و من اینها را تازه دارم می فهمم ... حالا که نیستی و جایت آن گوشهء همیشگی اطاق بدجوری خالی ست ... می فهمم و بابتش ممنونت هستم و مدیونت ... سعی می کنم بعدها برای فرزندخوانده ام مثل تو باشم ... افسوس که زمان هیچوخت به عقب بر نمی گردد مگر توی خواب ... خواب هم که مثل باد است مثل بوی عطر مثل نفس توی فضا ... یک عالمه هم باشد باز هیچی است آخر آخرش که بیدار شوی ... چیزی عاید آدم نمی کند جز ترس و حسرت ... بگذریم ... مرد مومن شنیدم دیشب ساعت یکربع به ۹ گندم زدی و خوابیدی ؟! ... خدایی ش خداوندگار افراط و تفریطی ! ... ولی عیبی ندارد ... شوخی کردم ... بخواب ... استراحت کن ... و مواظب خودت باش ... من هم سعی می کنم بدون تو مواظب خودم باشم و آنجور که تو دوست داشتی زندگی کنم ... قول می دهم جوری روزگار بگذرانم که باعث افتخارت بشوم ... هرچند قول هم مثل خواب است و روی هوا ... تا وختی که خلافش ثابت شود ! ... طولانی شد انگار ... فدای تو بشوم ... کاری باری ؟ ... بوس و خدانگهدارت . 

منبع : کامنتدونی کرگدن  

پی کارواش نوشت : 

آقا جان ! بعد ماهها تن به آب نزدن و نهایتا گربه شور کردن  

دیگر حالمان از گندی که بر مرکبمان نشسته بود به هم خورد  

و برادرانه گفتیم : سالی میای بریم حموم ؟ 

سالار فرمودند : نه نمیام نه نمیام 

ما هم گفتیم : غلط بیجا می کنی نمیای . مگه دست خودته ؟ 

بعله 

سالی جان را بردیم کارواش و حسابی کیسه کشیدیم و مشت و مال دادیم و نونوارش کردیم . 

فکر نکنید  داریم با ماشینی که معلوم نیست با بنزین ۷۰۰ تومنی چند وقت دیگر زیر پای ما خواهد بود  پز می دهیم ها . معاذ الله 

این را گفتیم که فردا روز اگر برف و باران آمد و بوران و تگرگ و طوفان شن 

بدانید و آگاه باشید که همه این برکات الهی را از صدقه سر بنده و سالی جان دارید نه دعای ملت شهید پرور  

تجربه ثابت کرده است که  

یک بار کارواش رفتن بنده ٬ برابر است با هزار رکعت نماز باران بلکم بیشتر   

پی ریحانه نوشت : 

ریحانه بانوی گرامی یک بازی جالب راه انداخته اند توی وبلاگشون و بنده هم به عنوان میهمان چند وعده افاضات از خودم متشعشع نموده ام ... 

البته خودم از جوابهایم زیاد راضی نیستم اما جواب دوستان دیگر انصافا بامزه است . 

پس این بازی را از دست ندهید .   

پی خبر فوری نوشت ( ساعت ۱:۱۰): 

داره برف میاد ... 

مرسی سالی  

مرسی بچه ها

مرسی خدا