ماندن خودمان را چله نشسته ایم !!! نه رفتن تو را ....

هنوز چهل روز نگذشته از آن عصر تابستانی که آمدیم و نشستیم بالای سرت و تو داشتی با دهان باز آخرین نفسهای عمرت را چوبخط می زدی بابابزرگ ...

آنروز که دلم لرزید و تمام بغض هایی که بعد از رفتن مادر بزرگ تلنبار شده بود گوشه دلم ترکید و های های گریه کردم .

درست توی همان اتاق قدیمی از دنیا رفتی که من تویش بدنیا آمده بودم .
در باز بود و صدای قمری ها می آمد . در باز بود و خورشید درست مثل تو لب بام بود ...
نه صدایی می شنیدی
نه چیزی حس می کردی
نه درد داشتی
نه غصه

تو داشتی چیز عجیبی را تجربه می کردی که آدم ها فقط یکبار تجربه می کنند .
فقط مرده ها می فهمند زنده بودن چقدر دردناک است بابابزرگ ...

موقع خداحافظی که شد دستهایت را گرفتم و بوسیدم . دستهای زحمتکش پیرمرد روز مبادا کم کم داشت سرد می شد و نمی دانی چقدر تلخ است روبرو شدن با واقعیت عنقریب سرد شدن دستهای یک عزیز .

دیدار بعدی ما فردای همانروز بود . بیست و سومین روز شهریور ... توی غسالخانه

نمی دانم آنروز خداوند چه قدرتی در من نهاده بود که از هیچ چیز نمی ترسیدم .
خودم کاور مشکی رنگ را باز کردم . خودم تماشا کردم قیچی شدن آخرین لباست را
خودم ثانیه به ثانیه شسته شدنت را تماشا کردم .
حمام آخر چسبید حاجی ؟ نه ؟
صحت آبگرم ...

نمی دانم چه خاصیتی در این اتفاق بزرگ بود که تمام ترس مرا از مرگ و میت فرو شست .
بوی کافور ، بوی کفن سوغات تو از مکه ، بوی پنبه و پارچه و سدر ...

من در آن غسالخانه با دیدن تو به چنان آرامشی رسیدم که حتی موقعی که بالای سرت نماز خواندیم حتی موقعی که تو را توی قبر گذاشتیم و حتی موقعی که سنگ ها را روی سرت چیدند و بیل بیل خاک جای خالی مزارت را پر می کرد ، گریه ام نگرفت .
نمی دانم چه خاصیتی داشت آن حمام آخر بابابزرگ ...
حسودیم می شد وقتی کف صابون چشمهایت را نمی سوزاند و زخمهای بسترت درد نداشتند
حسودی ام شد که رها شدی و ناچار به نفس کشیدن نبودی
حسودی ام شد به خوابی که دیگر بیداری نداشت .

امشب بغض دارم بابا بزرگ
نه به خاطر فردا که مراسم چهلم تو است و ما می آییم طالقان سر مزارت
امشب بغض دارم بابا بزرگ و دکمه های کیبورد را تار می بینم و مدام اشتباه تایپ می کنم .
بابابزرگ شما قدیمی ها حرفهایتان را می ریختید توی دلتان و برایتان گریه کردن کسر شان بود اما وقتی دست آدم را می گرفتید آدم از دستهایتان همه چیز را می فهمید
چشمهایتان همه چیز را لو می داد .
من آنروز در چشمهایت فقط آرامش دیدم و رهایی محض ...

بابا بزرگ ! صدایت دارد یادم می رود  و این مرا می ترساند
بابا بزرگ ! دلم خواب راحت می خواهد . از آنهایی که دردها یادمان می رود
بابا بزرگ ! می دانی چه می خواهم ؟
که خوابم ببرد و وقتی بیدار می شوم توی باغ تو باشم و زلزله هنوز خانه ات را خراب نکرده باشد .
لحاف چهل تکه مادربزرگ رویم باشد و مدام صدایم کند :
بابک جان پایس ! پایس صبحانه تی به بیوردم . چندی می خسی ببم ؟ ¹
و من نگاهتان کنم که کنار سماور نشسته اید و مادربزرگ برایت چای می ریزد و تو چای را از توی نعلبکی هرت می کشی و مثل همیشه آرام ، آرام و ساکت با اخم نگاهمان می کنی ولی چشمهایت لبخند می زنند .
می خواهم همانجا زیر لحاف چهل تکه مادربزرگ
انقدر نگاهتان کنم
انقدر نگاهتان کنم
انقدر نگاهتان کنم
که دنیا تمام شود ....






¹ :  بابک جان پاشو ! پاشو برات صبحانه آوردم . چقدر می خوابی عزیزم ؟


+
لطفا برای شادی همه عزیزان درگذشته مخصوصا پدر بزرگ و مادر بزرگ نازنینم فاتحه بفرستید .

++
می دانید لامصب چیست ؟
لا مصب بغضی است که آدم را می کشد ولی نمی ترکد ...


پست های مرتبط :
- دستان پیرمرد روز مبادا
- امشب دونه های بارون قرمز میشن
- بابا بزرگ همیشه توی جیبش آبنبات داشت